VERSLAG: MONO - 21/11 - W2

MONO - 21/11 - W2

21 November 2007 is het weer tijd voor de Japanse Post-Rock leiders, MONO met ditmaal in het voorprogramma het Belgische ansatz der maschine. De w2 heeft er goed aan gedaan om deze Belgen met hun Indietronics te boeken. Deze formatie trekt zijn invloeden uit formaties als het IJslandse múm en mixt deze kinderlijke onschuld en sampling technieken met de beats van Warps’ Aphex Twin. Het is te merken dat veel mensen niet voor dit soort muziek komen en het maar ‘raar’ en ‘vreemd’ vinden. Desalniettemin zet ansatz der maschine een warme sfeer neer met hun muziek en de backdrop die visuals afspeelt. De w2 blijkt een uistekende venue te zijn voor deze heren zodat het spel wat ze spelen sterker over lijkt te komen als de show in de Batcave van de 013 op het ZXZW festival.



“I always say that MONO is not Pop, I always say MONO is Classical music, it’s much more related to Classical music than Pop music.”
Elk jaar lijken we de 3 heren en de dame van MONO wel enkelen keren te zien in Nederland en ditmaal wederkeren ze weer, niet met een nieuw album maar wèl met 2 nieuwe EPs genaamd The Phoenix Tree en Gone: A Collection of EPs 2000-2007. De eerstgenoemde EP heeft 4 nieuwe tracks waarin een string quartet meer aanwezig is dan menig MONO-werk voorheen [apart gezien van Palmless Prayer / Mass Murder Refrain; de collab. tussen MONO en world’s end girlfriend], de tweede EP is een collectie van tracks van voorheen gereleaste EPs die op 1 schijf gezet zijn met daarbij de 4 nummers van de The Phoenix Tree EP.
De Japanners brengen ditmaal ook een live-DVD getiteld The Sky Remains The Same As Ever met zich mee die gecreeërd is door Teppei Kishida en beelden toont van wat we vanavond voorgeschoteld krijgen; een speciale en intieme ervaring die MONO keer op keer weer weet neer te zetten.

“Well; we use this huge distortion and this huge dynamic sound. I want to express this kind of there is a symphony. Yeah; not rock sound but express more of a symphony.”
Na ansatz der maschine is de zaal inmiddels volgelopen en de opgenomen strings worden afgespeeld en de sfeer is al snel weer te voelen, de zaal is bijna muisstil en met een applaus wordt MONO ontvangen en beginnen ze met wat ze het beste neerzetten, een gevoel dat je je éventjes ergens anders waant dan een ordinary ‘Rock concert’. Dit gevoel weet de band altijd wel te behouden dankzij de opbouw die menig track ondergaat; de fragiel gespeelde stukken en het inoverende gitaarspel in contrast tot de Distortion-/en Overdrive gevoede uitbarstingen waarbij deze band deze expertise wel zijn eigen heeft gemaakt. Desalniettemin is deze Post-Rock formule gehandteerd door velen navolgelingen van MONO, toch valt het te merken dat zij hierin toch de lat hebben gelegt en de plank nooit mis lijken te slaan waar velen volgelingen dat wèl doen.

De persoonlijke hoogtepunten van deze avond zijn toch wel ‘halcyon (beautiful days)’ en ‘lost snow’ van het album Walking cloud and deep red sky, Flag fluttered and the sun shined. ‘lost snow’ brengt na 2 hevige uitbarstingen een gigantische wall of noise die de Japanners met plezier een minuut of 3 á 4 aan de gang houden en waarbij het publiek òf geschokt kijkt met een knagende pijn òf een glimlach met zich draagt en geniet van de dissonante geluiden die de band voort blijft stuwen. Nadat de muur langzaam met slinken begint komt dan eindelijk de uitermate rustgevende en trance-opwekkende outro van deze 15min. durende track; een langzaam repetitive gitaarspel die door Takaakira “Taka” Goto en Yoda word neergezet en waarbij je duidelijk kan zien dat menig mens in het publiek zijn/haar ogen sluit.

MONO sluit af met een nieuwe en onbekende track die goed lijkt te vallen. Opvallend en opmerkend was dat het geluid ontzettend goed geregeld was en dat MONO’s heldere tonen vooral prachtig overkwamen en hierdoor deze beleving nog nèt wat meer toevoeging gaf.