VERSLAG: Metallica - 04/09 - Ziggo Dome

Metallica - 04/09 - Ziggo Dome

Met Hardwired… To Self-Destruct verraste Metallica vorig jaar de fans met een prima plaat. Na een radiostilte van acht jaar werd het wachten beloond, al blijven de albums uit de jaren tachtig en begin jaren negentig natuurlijk ongeëvenaard. Ook na 36 jaar weet Metallica grote festivalweides met gemak vol te krijgen en plat te spelen. Daarom is de Ziggo Dome een vrij intieme setting voor de band.

Als een vestingstad staat het podium in het midden van de zaal en zorgt zo voor nog meer intimiteit. Wanneer je rondom staat ben je nergens meer dan 50 meter verwijderd van de helden. Probeer dat maar eens voor elkaar te krijgen op een festival als Pinkpop. Metallica laat deze tour zien nog steeds ambitieus te zijn. Er komen veel nummers voorbij van 'Hardwired' en de show zit vol met spectaculaire elementen. Kubussen met schermen bewegen op en neer terwijl drummer Lars Ulrich ieder kwart van de show zijn drumstel draait, zodat iedereen in de zaal een moment zijn puberale maniertjes kan zien. Tijdens de prima nieuwe single 'Moth into Flame' dansen lichtgevende drones om elkaar heen terwijl de band de gehele show om elkaar heen dartelen.

Dat is dan ook een groot plus en minpunt. Je ziet alle bandleden voorbij komen, maar ondanks dat mis je het band gevoel en de chemie om lekker samen te spelen. Hierdoor lijkt het meer op een ingestudeerde choreografie, want je ziet ze denken he: 'Bij dit nummer moet ik straks daarheen op dit moment, want daar staat het gitaarpedaal dat ik zo nodig heb.' Zet een paar shows naast elkaar en de verschillen zullen niet heel groot zijn.

Metallica's optreden komt ook maar traag op gang. Net zoals op het nieuwe album opent de band met 'Hardwired' en 'Atlas Rise!', maar kan op weinig enthousiasme rekenen. Wanneer ze 'Kill'em All' klassieker 'Seek & Destroy' erachteraan spelen kan het grote karaokefeest beginnen.

Het is niet de beste show die Metallica afgelopen jaar gegeven heeft, hier en daar is het zelfs rommelig bijvoorbeeld tijdens 'The Day That Never Comes'. Hetfield mist een snaar en de drums vliegen volledig uit het ritme. Maar nog steeds speelt de band met lef en dat siert ze. Ze hadden het zichzelf ook makkelijk kunnen maken en één van hun klassieke albums integraal kunnen spelen. De ambitieuze opbouw van het optreden zorgt er voor dat de band valt (Hetfield zelfs letterlijk), maar ook telkens weer op staat. En dan komt het kwartet met een nieuw hoogtepunt waardoor je toch weer verlangt naar de volgende keer dat ze naar Nederland komen.