VERSLAG: Sløtface / The Black Angels - 20/09 - Paradiso

Indiestadt - 20/09 - Paradiso

Drie avonden op rij deze week is Paradiso het toneel voor het festival Indiestadt. Opkomende bands en groepen die hun sporen al lang en breed verdiend hebben, vormen de line-up. De rekbaarheid van het begrip ‘indie’ komt daarbij aan de oppervlakte. Op de eerste avond zijn - zeker vooraf - de psychedelische rockers van The Black Angels en het altijd luide A Place To Bury Strangers de blikvangers.

Het Amerikaanse Beach Fossils verzorgt de aftrap. Op het recent uitgebrachte album Somersault staat het meest beatleske materiaal wat de band tot nu toe heeft uitgebracht. Veel van deze vaak goede liedjes komen aan bod. Het ontbreken van de vroegere rafeltjes breekt de de band live echter op. Beach Fossils klinkt vanavond stroperig, iets waar Dustin Payseur en Tommy Davidson slechts hier en daar kortstondig verandering in brengen door middel van een scherpe gitaarlijn. Het is veelzeggend dat het al wat oudere ‘Calyer’ het meest prikkelende moment van de show is.

Optredens in de grote zaal en de bovenzaal wisselen elkaar af. Ook al is het niet haalbaar om meer dan drie volledige shows bij te wonen, toch is het logistiek mogelijk om van iedere band in ieder geval een behoorlijk gedeelte te zien. Zo druk als bij Elephant Stone zal het gedurende de rest van de avond niet meer zijn in de kleine zaal. Waar het bij Beach Fossils ontbrak aan de meerwaarde van een live show, is die er bij Elephant Stone alleen al vanwege de rol van de sitar in meerdere nummers. Bovendien zit er op de momenten dat frontman Rishi Dhir zijn sitar laat voor wat hij is en al staande de band aanvoert, een goede groove in de muziek. Geslaagd optreden.

Dat kan ook gezegd worden van het daaropvolgende A Place To Bury Strangers. Het trio past het beproefde recept toe: volle bak van begin tot eind. In de muur van noise en gruis zijn het de ronkende baslijnen van Dion Lunadon die het meeste houvast bieden. Terwijl gitarist Oliver Ackermann zich wild over het podium beweegt en met een lichtstaaf een extra dimensie aan de niet aan epilepsiepatiënten bestede lichtshow geeft, staat Lunadon redelijk stoïcijns zijn ding te doen. Drumster Lia Simone Braswell valt vooral in ‘I Lived My Life to Stand in the Shadow of Your Heart’ op door niet alleen hard te rammen, maar ook technisch verzorgd te blijven spelen. Niet veel later verlaat het drietal het podium om - met een effectenbak als middelpunt - in de zaal verder te spelen. Voor het merendeel van de aanwezigen zal dit ongetwijfeld een overbodig intermezzo zijn geweest, maar als je zoals ondergetekende op een halve meter afstand van drie ontketende muzikanten staat, werkt het zonder meer.

Het Noorse Sløtface bracht na een aantal ep’s dit jaar het debuutalbum Try Not To Freak Out uit. De stekelige poppunk is verre van wereldschokkend, maar door een gezonde dosis jeugdig enthousiasme is het optreden een vermakelijk schouwspel. Zangeres Haley Shea heeft nog niet de uitstraling van een Jehnny Beth (Savages), maar de tandjes lijken door te komen.

De meest gelauwerde band van de avond lost Sløtface af. The Black Angels brengen inmiddels ruim tien jaar hun psychedelische rock met als thuisbasis Austin, Texas. In deze om zijn levendige live scene bekend staande stad is de band een vooraanstaande spil, al was het maar vanwege de sleutelposities, die een aantal leden innemen bij de organisatie van het befaamde festival Levitation—voorheen Austin Psych Fest. Het openingsnummer ‘Currency’ van het meest recente album van de altijd al politieke formatie bevat de volgende regel: "One day, it will all be over." Een verband met het presidentschap van Donald Trump lijkt niet vergezocht. Ook vanavond opent het vijftal met dit van een scherpe tekst voorziene nummer. In het eerste ruime half uur van het optreden ontbreekt het echter aan temperament, dat The Black Angels gezien eerdere passages in Nederland zonder meer in zich heeft. De mix is daarbij een factor: een helder geluid is ver te zoeken. Gelukkig verbetert het geheel zich gaandeweg. Een prettige vaststelling daarbij is dat het vijftal daarvoor niet afhankelijk is van het teruggrijpen naar werk van de moderne klassieker Passover uit 2006. Het recente ‘Comanche Moon’ doet volledig recht aan de grandeur, die The Black Angels ondanks deze iets mindere show nog steeds heeft en uitstraalt.

Op de avond dat enkele honderden Amsterdammers hun zieke burgemeester voor de deur van zijn ambtswoning een hart onder de riem steken, sluit een drietal met het nodige - door de burgemeester steevast toegejuichte - Amsterdamse gogme dag één van Indiestadt af. De spierballenfuzzrock van Bartek is direct, maar er steekt te weinig achter het gebeuk. Dat het trio het desalniettemin in zich heeft om een goed liedje stevig te brengen, bewijst het met ‘Summertime’. Met de pieken en dalen in de show is Bartek een representatieve afsluiter van een deels geslaagde eerste festivalavond.