VERSLAG: The National - 25/10 - AFAS Live

The National 25/11 - AFAS Live

Tien jaar geleden was The National nog een band zoals vele andere. Viel weg in het gros ondanks dat de platen uitstekend waren. De melancholie weten ze te bespelen als een manisch depressieve. De zwaarlijvige muziek matcht vaak niet met de komische of cryptische teksten van zanger Matt Berninger. Op 'Sleep Well Beast' flirt The National, met elektronische geluiden en dat zorgt er voor dat voor het eerst het geluid van de band drastisch is veranderd.

Live komt de nieuwe plaat pas echt van de grond. Je ziet voor je hoeveel mensen er nodig zijn om de plaat eer aan te doen op het podium. Al de elektronische kraken en bijgeluiden krijgen een prominentere rol. Het zorgt voor een frisse wind door het oeuvre van de Amerikanen.

Leek The National vooral te floreren in het opnieuw uitvinden van hun eigen geluid, nu doen ze écht iets anders. In de essentie lijkt het wel een omhulsel van alles wat ze de afgelopen 15 jaar gemaakt hebben. 'Turtleneck' haalt het maximaal gejaagde in de band naar boven, terwijl 'Walk It Back' de zaal weet stil te krijgen op een prachtig ingetogen en nonchalante wijze.

Op 'Dark Side of the Gym' na wordt ieder nummer van 'Sleep Well Beast' gespeeld. Niet alleen de focus ligt daar met het spelen van de nieuwe nummers, maar ook met de aandacht lijkt de band daar vol in mee te gaan. Zie je vaak dat het voor een band gewenning is om nieuwe nummers te spelen. Vanavond is het juist bij de oude nummers dat The National verzaakt. Berninger vergeet teksten en moet geholpen worden door de voorste rij. Bedankt ze hartelijk, terwijl er gezipt wordt aan de wijn. Echt in topvorm lijkt de frontman dan ook niet vanavond.

Tijdens 'Turtleneck' duikt de zanger het publiek in om zijn longen eruit te schreeuwen. Vervolgens is zijn stem bij 'Santa Clara' zo naar de knoppen dat de eerste minuut zijn stem stokt op momenten. Aan inzet geen gebrek, dat is duidelijk.

The National lijkt net als een wijn steeds beter te worden. Hopelijk zorgt de liefde voor de drank niet voor korsakov bij de zanger. Juist de oldies klinken plichtmatig terwijl de nieuwe nummers meer weten te overtuigen. Dat veranderd aan het eind van de show met Mr. November waarbij Berninger het publiek opzoekt, en bij 'Terrible Love' het publiek induikt om op de bar te eindigen. Passender kan niet. De microfoon wordt in de hectiek richting de zaal geplaatst op het podium. De band loopt weg en komt terug voor een akoestische versie van 'Vanderlyle Crybaby Geeks'. Ongezien werd de publiek participatie al ingezet een nummer ervoor. Zo slim gedaan. Uiteindelijk weet The National toch een memorabel moment te geven aan het optreden. Terwijl na afloop je het gevoel besluipt dat de band beter kan.