VERSLAG: Motorpsycho - 24/10 - Paradiso Noord (Tolhuistuin)

Motorpsycho loopt marathon

Een bomvolle grote zaal in het sfeervolle Tolhuistuin (ofwel Paradiso Noord) wacht de band Motopsycho op. Leeftijd tussen de 25 en 50, 90% man, redelijk wat hipsters, een verdwaalde gothic, maar bovenal een op het oog redelijk braaf indie publiek. Toch wel opvallend voor een band die bekend staat om het aantal decibel dat ze produceren tijdens concerten. Daar waar op de platen nog wel eens een rustig nummer voorbij komt, bestaan de live concerten uit schurende zang en lang uitgerekte gitaarsolo’s gelardeerd met elektronische effecten. Zo ook vorige week in Amsterdam, en dat twee-en-een-half-uur lang, met een gemiddelde speeltijd van 12 minuten per track. Maar wat een lekkere bak herrie! Psychedelisch, hypnotiserend, hysterisch!

De meeste tracks komen van het op acht september uitgekomen album The Tower, alweer het tigtse album (afhankelijk van wat je meetelt tussen de 20 en 30) van deze Noorse band uit Trondheim, die is opgericht in 1989 (!). In de loop der jaren zijn vele genres de revue gepasseerd. Als het al belangrijk is om (het huidige) Motorpsycho een label te geven, dan is progrock wellicht de beste keuze. Met zijn vieren stonden ze op het podium. De mannen van het eerste uur Bent Sæther (bas/zang) en Hans Magnus Ryan (gitaar), en de nieuwe drummer Tomas Järmyr als vaste bandleden, aangevuld met Kristoffer Lo. Laatstgenoemde komt van oorsprong uit de jazz, en speelt gitaar, keyboard en en de bugel. Dat laatste is een een blaasinstument, waarmee Lo in combinatie met electronica te gekke geluiden weet te creëeren, die prima passen in het pandemonium van de gitaren.

De opbouw van de set was als een marathon: rustig beginnend om warm te lopen, een lang middenstuk om kilometers te maken, om vervolgens in euforie te finishen. Binnen de tracks is de opbouw overwegend gelijk; intro, stukje zang en dan òf een herhaling daarvan voordat de gitaren losgaan òf gelijk door. Eenmaal los word er volop gejamd en “gespeeld” met electronica. Sæther en Ryan zijn ongelofelijk gedreven en laten de muziek het werkt doen. Het publiek wordt meegenomen in een trip met niet al te veel verbale communicatie, hetgeen ook niet nodig is. Järmyr speelt op de achtergrond een bijzonder strakke set en Lo krijgt naarmate de tijd verstrijkt een steeds belangrijke rol. Samen zorgen laatstgenoemden ook voor jazzy accenten, die de songs een meerwaarde geven.

Hoogtepunten? Voor eenieder zal dit anders zijn, maar bij de oudere tracks merk je dat ze meer doorleefd zijn, alsof de tracks van The Tower nog moet rijpen. Het prachtige ‘Lacuna/Sunrise’ van There Be Monsters, waar Ryan gebruik maakt van een doubleneck gitaar verdient zeker een speciale vermelding. De toegift mocht er ook zijn. Het twintig jaar oude ‘Un Chien d’Espace’ (van Angels And Deamons), op de plaat al zo´n 13 minuten lang, wordt in een extended versie ten gehore gebracht. Sæther speelt daarbij op de mellotron, een soort voorloper op de synthesizer, die veelvuldig gebruikt werd door symfonische rockbands in de zeventiger jaren. Dit met daarnaast de bugel en het electronisch keyboard van Lo, het opzwepende drumspel van Järmyr en de gitaarloops van Ryan vormde een krankzinnige afsluiting, passend bij alles wat eerder in de avond al de revue was gepasseerd. Maar het was nog niet klaar want Ryan besloot (ongepland) in te zetten op de uiteindelijke afsluiter ‘Plan #1’. Een topavond !