VERSLAG: KT Tunstall - 27/10 - Melkweg

KT Tunstall

In 2004 brak KT Tunstall door met haar vertolking van ‘Black Horse and the Cherry Tree’. Gewapend met een opname apparaat waarmee ze zichzelf mixt klinkt Tunstall solo al snel alsof er een hele band op het podium staat. Enkele albums volgden waarbij vooral ‘Suddenly I See’ het goed deed. Deze week staat de dame samen met Simply Red in de Ziggodome. Op de pauze dag wordt de Melkweg aangedaan.

Dat was wel weer tijd. De laatste keer dat KT Tunstall solo in Nederland speelde was in 2011. Naar eigen zeggen komt dit door tegenwerkende platenlabels. KT Tunstall heeft de band thuisgelaten. In plaats daarvan moeten wij het vanavond doen met haar “Aziatische vrienden”, bestaande uit een keyboard, opnameapparaat en drummachine. Dit vult ze aan met gitaarspel. Gelijk aan het begin laat ze horen daarmee een indrukwekkend geluid te kunnen maken. ‘Another Place To Fall’ lijkt qua opbouw sterk op ‘Black Horse and the Cherry Tree’. Het nummer is net iets meer catchy en al snel wordt er meegezongen. In de live vertolking krijgt het veel meer power dan op cd. Hetzelfde geldt voor ‘It Took Me So Long To Get Here, But Here I Am’.

Even bekruipt dan het gevoel dat KT Tunstall haar gimmick met het opnameapparaat het hele optreden blijft herhalen. Het resultaat is aardig, maar de verrassing is er snel vanaf. Ze speelt echter behendig om de valkuil heen. De nummers met ondersteuning van haar “Aziatische vrienden” worden goed aangevuld met enkele klassieke singer-songwriter liedjes. Dit zijn dan ook de hoogtepunten van het optreden. ‘Invisible Empire’ is juist zo mooi vanwege een gebrek aan gimmicks om je achter te verschuilen. Hier staat even een kwetsbare dame. Met een simpel akoestisch ritme weet ze de Melkweg adembenemend stil te krijgen. Hetzelfde geldt voor ‘Through The Dark’. Achter de piano valt pas op dat KT Tunstall een jazzy geluid heeft dat sterk aan Norah Jones doet denken.

Deze momenten vallen mooi tussen het imago van KT Tunstall als rockchick in. Wanneer ze praat straalt het plezier ervan af en met haar anekdotes heeft Tunstall de lachers op haar hand. Wanneer ze met haar apparatuur aan de slag gaat dan speelt en zingt ze alsof ze voor een grote rockband staat. Tunstall en haar machines zijn het persoonlijke en poppy equivalent van een vrouwelijk E Street Band. Door de combinatie van haar enthousiasme en de ijzersterke (kleine) liedjes verveelt de zangeres geen moment. Als het aan KT Tunstall ligt komt ze volgend jaar terug. Nu maar hopen dat de labels het mogelijk maken.