VERSLAG: Amber Run - 28/10 - Bitterzoet

Amber Run - Bitterzoet

Vanuit de backstage horen we luid gebrul; de vijf mannen van Amber Run bereiden zich voor op hun eerste optreden in Amsterdam. Een uitverkocht Bitterzoet applaudisseert luid voor de band uit Engeland bij opkomst. In 2014 begon de band met optreden en dit jaar brachten ze het tweede album For A Moment, I Was Lost uit.

Bijzonder is dan ook dat de uitpuilende Bitterzoet de eerste drie nummers al volledig meezingt, voor een band dat nog redelijk in de startblokken staat. Zanger Joshua vertelt dat ze ook wat ‘oud werk’ gaan spelen, alsof we momenteel het reünieconcert attenderen en niet een optreden in de eerste Europese tour. De fijne uptempo songs ‘Pilot’, ‘Spark’, ‘Insomniac’ en ‘Stranger’ worden aan elkaar geregen als een vertrouwde monsterhit die niet gauw gaat vervelen.

Hetzelfde zelfvertrouwen waarmee de band zijn plek zo groots zijn plek inneemt op het veels te kleine podium, gutst uit de poriën van zanger Joshua Keogh. Wat we nog nooit op een studioalbum hoorden, is zijn raspende en rauwe stem tijdens de ballad ‘Fickle Game’, waarmee hij de zaal compleet verbaasd en omver blaast. Met dezelfde charme van Belg Max Colombie (Oscar & The Wolf) pakt hij de Bitterzoet bovendien meteen in.

De verrassingen blijven komen – na de prachtige ballad volgt het intense gitaarwerk van ‘Dark Bloom’, wat op papier een rampzalige keuze had geleken, maar door Amber Run vloeiend en overdonderend wordt uitgevoerd.

Zanger Keogh gooit er elk opvolgend nummer een schepje bovenop; tijdens ballads ‘Island’ en ‘Haze’ neemt hij een stap terug van de microfoon om die niet omver te blazen met zijn luide kreten. “I don’t wanna be an island”, “I was lost”, “I don’t wanna be the center of anything, just a part of something bigger” – de teksten resoneren een gezamenlijk gevoel dat ieder paar oren in de zaal vanavond meer dan luid genoeg gehoord zal hebben.

Zo vordert de set met meer dan genoeg afwisselingen om een flinke spanningsboog te behouden. Bijna cliché-matige poppy lovesongs, pure indierock tot akoestische ballads – de Engelse band maakt ze allen meester.

En dan is daar ‘Wastelands’, als een soort ode aan hun landgenoten van Dry The River. De band die tot een jaar geleden op de planken als een folky wervelwind je de pure emotie liet voelen, je hart liet bonzen tot de tape van de gitaren droop.

Keogh trekt de sluizen nog verder open, met een ongekende live-stem die nauwelijks tot zijn recht komt op studiomateriaal, tot de tranen in je ooghoeken staan. Amber Run neemt onder de flikkerende lampen het stokje over van de band die in geen hokje te duwen was.

Wanneer ‘I Found’ op de planning staat in het encore, zegt zanger Joshua wat iedereen in de zaal al hoopt: “We’ve played this with a choir. Don’t make me come out there to sing with you guys.” Zonder muzikale begeleiding wandelt Keogh tussen de glimmende ogen van zijn 380-koppige koor dat elke noot kent in het kerkachtige Bitterzoet. Wanneer hij terug wandelt naar het podium weet hij dat de overwinning compleet is. The only way is up from here.

Boekers, houd pen en papier erbij. De volgende keer verdient dat prachtige Wastelands als encore gespeeld te worden in de grote zaal van Paradiso, met een koor op het podium en het koor in de zaal. Want Amsterdam is net zo verliefd op Amber Run als zij op ons.