VERSLAG: The War On Drugs - 01/11 - AFAS Live

The War on Drugs

Zal Kurt Vile ‘s nachts nog wel eens zwetend wakker worden? Toegegeven: zijn solocarrière mag er best wezen en die laatste plaat met Courtney Barnett was ook dikke prima, maar hij moet zich toch wel eens achter de oren hebben gekrabd, kijkend naar het bizarre succes van The War on Drugs, de band die hij in 2008 verliet.

Want dat het ongekend hard gaat met Adam Granduciel en zijn mannen, staat als een paal boven water. Aan het begin van dit decennium stond de band nog tijdens Incubate in een zaaltje waar ruimte was voor een handvol mensen en zes jaar later verkopen ze met het grootste gemak tweemaal de AFAS Live uit. Het recept? Twee keer op rij een van de beste platen van het jaar maken. Want wie dacht dat het na Lost In The Dream (2014) niet meer beter kon, kwam bedrogen uit toen eerder dit jaar met A Deeper Understanding in de (digitale) schappen belandde.

Het zal daarnaast ook wel flink geholpen hebben dat het zestal uit Philadelphia de afgelopen jaren stevig geplugd is op 3FM, waar ‘Red Eyes’ bijvoorbeeld uit het niets tot Megahit gebombardeerd werd. Bovendien staat de groep inmiddels bekend om hun fantastische liveshows - een reputatie die ze vanavond andermaal waar maken. Want goeie genade, wat een wereldshow zet The War on Drugs hier vanavond neer. Dat begint al bij de setlist, die voornamelijk is volgestouwd met nummers van bovengenoemde albums, waardoor de band de AFAS onder meer twintig minuten lang in trance speelt met briljante versies van ‘Thinking Of A Place’ én ‘Under The Pressure’ (achter elkaar!), de mooiste nummers van beide platen. Als je dan toch een hoogtepunt moet aanwijzen uit een set die werkelijk ramvol hoogtepunten zit, dan is dit het wel.

Op die momenten laat zanger Granduciel ook zien wat voor een fenomenale gitarist hij is, want ook al draagt zijn bandgenoot Anthony LaMarca een groot deel van de nummers, is het de frontman die met zijn gelaagde gitaarriffs voortdurend de show steelt. Tegelijkertijd lijkt het alsof iedereen in de band vanavond in bloedvorm verkeert. Zeker toetsenist Robbie Bennett heeft een gigantisch aandeel in het verfijnde geluid van de indierockers. Het was van tevoren nog maar afwachten of de complexe liedjes van de groep niet compleet dood zouden slaan in een zaal als deze, maar gelukkig is daar geen sprake van. Dat het geluid daardoor op standje gehoorbeschadiging moet staan, nemen we voor deze keer maar even voor lief.

De band krijgt wel eens het verwijt dat haar liedjes allemaal uit hetzelfde hout gesneden zijn, waardoor het een saaie, voorspelbare bende wordt. Nu is van dat voorspelbare vanavond geen sprake, maar saai kun je het ook allerminst noemen - de Amerikanen krijgen het voor elkaar om ruim twee uur lang iedereen in vervoering te spelen, zonder daarbij ook maar één inkakmoment te beleven. Of ja, heel misschien, eentje dan: tijdens ‘In Reverse’ kabbelt het wel héél lang voort en lijkt er niet echt iets te gebeuren, totdat Granduciel opeens weer met zijn gitaar gaat klooien en het nummer in een stroomversnelling gooit. Wat nou, voorspelbaar? The War on Drugs bewijst vanavond dat ze die dubbel uitverkochte AFAS Live verdienen. En niet zo’n beetje ook.