VERSLAG: Sigrid - 1/11 - Melkweg

Sigrid - 1/11 - Melkweg

Bewapend met een handvol pure pophits staat Sigrid vanavond in een halfvolle OZ in de Amsterdamse Melkweg. Hoe de zaal niet uitpuilt is mij echter een raadsel. In een parallel universum stond 'Don't Kill My Vibe' ongetwijfeld in tig landen op nummer één, maar in deze wereld moet ze het doen met 'slechts' 24 miljoen Spotify streams. Overigens is dat geen slechte prestatie voor iemand die pas één EP heeft uitgebracht en toont het dat al vroeg in haar carrière er voldoende interesse is voor de Noorse zangeres.

De aanwezigen worden vanavond in ieder geval niet teleurgesteld. Haar eerste optreden in Amsterdam gaat fel van start. Sigrid is klein en tenger maar heeft genoeg energie om de hele zaal te vullen. Ze is constant enthousiast en heeft een ontzettend aanstekelijke lach. Haar nummers beginnen vaak klein, bouwen gaandeweg op en bevatten catchy hooks. Telkens houdt de band zich in voor enkele seconden om daarna vol in te vallen als Sigrid in het refrein haar stem verheft, terwijl ze een sprongetje maakt. Op zulke momenten is ze op haar sterkst.

Het is een formule die keer op keer werkt. Soms is het ietwat gelikt, maar wel is het steeds met oprechte overtuiging gebracht. Sigrid komt authentiek en geloofwaardig over in haar muziek en in haar teksten - zowel als het gaat over de uitdagingen van een adolescent als in een maatschappelijk kritisch nummer tegen populisme. Hier staat iemand die precies weet wat het publiek wilt, terwijl ze zelf ook zichtbaar geniet.

De vierkoppige band is vanavond louter dienend. Volledig in zwart gekleed geven de muzikanten Sigrid alle ruimte om de volle aandacht van het publiek te grijpen, iets wat ze moeiteloos doet. Toch zijn ze niet kleurloos in hun spel: de drums klinken groots, de toetsen worden ferm aangeslagen en de achtergrondzangeres haalt zelf ook uit. Het maakt de uitstekende nummers nog wat beter; geeft het iets meer kracht. Waar sommige popartiesten live wat vlak kunnen klinken is daar vanavond geen sprake van. De band speelt strak, het geluid is erg helder en Sigrid blijft gedurende het hele optreden imponeren met haar stem.

Haar stem valt extra op tijdens het akoestische 'Dynamite'. Zoals met alle nummers van haar enige EP wordt het als een ware hit ontvangen en zingt het publiek luidkeels mee. Het zijn welkome momenten van herkenning. Terwijl haar debuutalbum nog moet uitkomen is veertien nummers spelen dan ook niet gemakkelijk. Met uitzondering van de grootste fans is voor het publiek de meeste muziek onbekend. Misschien dat daardoor afsluiter 'Don't Kill My Vibe' zo enthousiast wordt ontvangen.

Als het nummer eindigt en iedereen verwacht dat het vanavond klaar is, speelt Sigrid het refrein voor een allerlaatste keer. Eerst laat ze het publiek zingen, dan valt de band in. Ook nu werkt deze formule perfect en overheerst een gevoel van blijdschap in de Melkweg. Hier, vanavond, was 'Don't Kill My Vibe' de wereldhit die het had moeten zijn. Maar dat niet alleen, het toont haar potentie die ver buiten dat ene nummer strekt. Als Sigrid over enkele jaren geen wereldster is, dan weet ik het ook niet meer.