VERSLAG: Manchester Orchestra - 2/11 - Melkweg

Manchester Orchestra – Melkweg

Na 11 maanden zwoegen in de studio komt Manchester Orchestra met het vijfde album A Black Mile to the Surface en een kleinschalige Europese en Australische tour. Nee, ze komen niet uit Manchester (eigenlijk het Amerikaanse Atlanta, Georgia) en ze zijn ook geen orkest, maar een vierkoppige indierockband. Het nieuwe album staat bomvol melancholische nummers die we vanavond in overvloede te horen krijgen.

Een stiekeme blik op de setlist van voorgaande shows leert ons dat de band weinig aan verrassingen zal overlaten: de set wordt gespeeld in volgorde van het album, met tussendoor een paar oldies. ‘The Maze’, ‘The Gold’ en ‘The Moth’, het zouden allemaal prima filmtitels zijn, gaan als een stoomwals achtereen de zaal door. Een driedubbele espresso had ons nog niet zo wakker kunnen krijgen. Manchester Orchestra maakt vanaf het begin duidelijk dat ze graag no-nonsense spelen, zonder kletsen (niet lullen maar spelen) – iets wat in Nederlandse podia toch wel zeer gewaardeerd wordt.

Hoewel er zachtjes een poging gedaan wordt tot meezingen vanuit de zaal, overstemt het gitaargeweld wederom. De fotogenieke bassist Andy Prince speelt alsof het het laatste concert van zijn leven is en zanger Andy Hull heeft meer liefde voor zijn gitaar dan voor zijn microfoon. Als een soort luide Fleet Foxes met een extra paar ballen verdwijnt de melancholische zang in een soort draaikolk van intens mooie herrie. Wanneer het stof wat neerdaalt tijdens ‘Pale Black Eye’ en ‘I’ve Got Friends’, is het geduld voor de rustige kant van Manchester Orchestra al enigszins verdwenen.

Zelfs wanneer het prachtige ‘The Alien’ en ‘The Sunshine’ worden ingezet, is de band de aandacht verloren. Het helpt bovendien weinig dat elke overgang vrij zwart-wit voelt: van veels te zacht naar snoeihard, en weer terug, waar vooral de zang onder te lijden heeft. Hoewel geen noot wordt gemist, bij wat haast de beste live rockmuziek in tijden lijkt te zijn, doet de set ook aanvoelen als ’s werelds langste gitaaroutro zonder einde. De definitieve klap op de lichte teleurstelling is wanneer Hull een intense uithaal volledig overslaat tijdens ‘The Grocery’ en de microfoon treurig alleen laat staan.

Voor het encore levert bandlid Robert McDowell zijn gitaar in voor een plek achter de toetsen, wat de beste beslissing blijkt te zijn om de set eindelijk in balans te krijgen. Toegift ‘The Sunshine’ red de avond – ruimte voor Hull om zijn verhaal te doen in zang met de oerkracht van een beer, krachtige melodie ondersteunt met piano en het gitaargeweld valt ook meteen op z’n plek. De extra stem van McDowell blijkt bovendien onmisbaar, in perfecte symbiose met Hull.

Manchester Orchestra’s geroutineerde performance is ongetwijfeld altijd een instrumentaal spektakel – maar sinds dat laatste album willen we toch stiekem een beetje mee kunnen bleren met de zanger wanneer we onze haren al urenlang hebben losgeschud.