VERSLAG: Dua Lipa - 5/11 - AFAS Live

Dua Lipa

Het zijn op zijn zachtst gezegd weelderige tijden voor Dua Lipa. Op LastFM staat dat ze op dit moment de op vijf na meest gedraaide artiest - ter wereld! - is, ze schittert in twee verschillende flinke kledingreclames tegelijkertijd en is en passant ook nog bezig aan een stijf uitverkochte Europese tour, die haar vanavond naar een uitzinnige AFAS Live brengt. En dat allemaal dankzij een kneitergoed, naamloos debuutalbum (en een heleboel reteslimme marketing, natuurlijk).

Wat ook helpt, is het feit dat de Engels-Kosovaarse zangeres behoorlijk close is met haar publiek. Zo zitten om negen uur 's ochtends al mensen in de rij op deze regenachtige zondag, stuurt ze hen een tweet om ze sterkte te wensen en komt ze even later zelfs naar buiten gelopen om een hele lading pizza's uit te delen. Hartstikke lief en aandoenlijk - en daardoor verwacht je qua interactie eigenlijk wel wat meer dan de plichtmatige praatjes die er vanavond uitkomen. Ze bedankt iedereen voor het luisteren en het delen van haar muziek, voor het feit dat er zoveel mensen zijn en dat dit haar werk is, maar veel meer dan dat gebeurt er ook niet. De grootste boodschap van de avond komt via een scherm, tijdens ‘IDGAF’, een nummer tegen alle ‘fuckboys’, waarbij iedereen wordt opgeroepen zijn of haar middelvinger op te steken. En, zoals het met alles gaat dat Dua Lipa op dit soort avonden zegt, wordt daar natuurlijk braaf gehoor aan gegeven.

En ondanks dat we getuige zijn van een haast perfecte popshow - met de nadruk op pop - is er toch genoeg op het optreden aan te merken. Zo moet de twintiger er in elk geval voor zorgen dat ze zo snel mogelijk een nieuwe drummer in dienst neemt, want deze bakt er heel weinig van. Meer dan de helft van de nummers wordt compleet aan gort geslagen, niet in de laatste plaats omdat-ie maar mokerslagen uitdeelt. Tijdens ‘Begging’ zit de beste man er ook nog eens volledig naast, waardoor Lipa pijnlijk verkeerd timet. Daarnaast leidt het moordende tempo ertoe dat het bij vlagen nogal klinisch overkomt en dat ze het na een kleine vijf kwartier al voor gezien houdt. Da’s vrij mager, als je je bedenkt dat alle krijsende tieners in de zaal liefst veertig euro over hadden om een van hun idolen aan het werk te zien.

Anderzijds: veel meer werk heeft ze natuurlijk ook niet. Er staan zestien nummers op de setlist, wat met andere woorden betekent dat ze in feite vrijwel de hele plaat speelt. Leuke ‘verrassing’ is het nummer met haar ‘friend, who is also from here’. Da’s niemand minder dan Martin Garrix natuurlijk, waarmee ze monsterhit ‘Scared To Be Lonely’ maakte. Het nummer past prima in de set, zeker omdat die toch al bom- en bomvol met hits zit. Imponerend, op zijn zachtst gezegd, en tevens de voornaamste reden waarom dit toch zo’n goede show is. Lipa heeft geen outfit change nodig: de Adidas tracksuit plus rode, glimmende bh volstaat, evenals de niet eens zo heel uitbundige lichtshow die ze mee heeft. Nee, zij beschikt over een hondstrouw publiek, een fantastische stem en louter catchy nummers die ze onophoudelijk op het publiek af kan vuren. Een beproefde methode die de Londense bewijst uitstekend onder de knie te hebben. Met andere woorden: de Ziggo Dome lonkt. Nu nog een nieuwe drummer.