VERSLAG: Spoon - 10/11 - Paradiso

Spoon na 23 jaar nog springlevend !

Het is altijd weer een genot om Paradiso te bezoeken, zeker bij een concert van een band als Spoon. De indie rockers uit het muziekwalhalla Austin, Texas, gaan al mee sinds 1994 en hebben sindsdien elke twee à drie jaar een album uitgebracht. Met Ga Ga Ga Ga Ga (2007) braken ze definitief door. De groep bestaat uit oprichters Britt Daniel (zanger/gitarist) en Jim Eno (drums), aangevuld met Rob Pope (bas), Eric Harvey (keyboards, gitaar, percussie) en Alex Fischel (keyboards, gitaar).

De zaal was tot de nok gevuld met een enthousiast publiek van alle leeftijden. Met het uiteindelijke aantal van 20 tracks in een kleine twee uur voldeed de band aan de verwachtingen. Daniel laat als voorman in eerste instantie de muziek het werk doen, en zorgt voor de verbinding door alle kanten van het podium te betreden. Incidenteel laat hij zich theatraal op zijn knieën vallen, en zingt hij liggend op het podium, maar qua show blijft het daarbij. Spoon heeft ook geen echt anthem, waarmee de zaal kan worden gemobiliseerd. De meeste fans zullen daar niet mee zitten, ze komen voor waar het om gaat en dat is hun favoriete band zien spelen.

En daar worden ze niet in teleurgesteld. Als eerste kruipt Fischel achter zijn syntheziser op een donker podium voor een instrumentale intro, een voorproefje op het electronische geweld dat komen gaat. Vanuit het donker komen de rest van de bandleden op en zetten ‘Do I Have To Talk You Into It’ in. Het feest kan beginnen.


Niet helemaal verrassend voeren de laatste (Hot Thoughts)en de populairste (Ga Ga Ga Ga Ga langspelers met respectievelijk vijf en vier tracks de boventoon tijdens het concert. Maar er blijft nog genoeg moois over van andere albums. Daarbij gaan ze terug tot 1998 met ‘Metal Decector’, een track van A Series Of Sneakes uit 1998.

Een van de hoogtepunten is het aangrijpende ‘I Ain’t The One’, voorafgegaan door een bijna vijf minuten durende indrukwekkende exhibitie van Fishel op de synthesizer, die op de concert tracklist te boek staat als ‘Via Kannela’. Door het hele optreden heen speelt multi-instrumentlist Fishel, die pas in 2013 binnengehaald is, überhaupt een belangrijke rol. De wisselwerking tussen hem en Daniel geeft een positieve boost aan het optreden in zijn geheel.

Ook ‘Whisper I’lllistentohearit’ verdient een speciale vermelding. Een mooie opbouw waarbij vanuit een mid-tempo na de eerste helft een opzwevende tempoversnelling wordt ingezet.

De toegift bestaat uit maar liefst vier songs, om te beginnen met een bezielende versie van ‘I Summon You’, door Daniel solo op het podium gezongen. Opvallend genoeg wordt na de gedoodverfde uitsmijter ‘Hot Thoughts’, nog een nakomer gespeeld (‘Rent I Pay’). Niet zo’n sterke keuze in het verder uitstekende optreden. Fijn te zien dat Spoon na zoveel jaar nog springlevend is!