VERSLAG: Father John Misty - 13/11 - Tivoli Vredenburg

Father John Misty

Tijdens de cursus Presentatievaardigheden of Popstervaardigheden is het kwartje bij Father John Misty waarschijnlijk ooit gevallen. De voormalige drummer van Fleet Foxes geeft zijn optredens volgens het boekje. Om een band op te bouwen met het publiek loopt hij soms van zijn microfoon vandaan richting het publiek, als hij niet weet wat hij met zijn handen moet doen gooit hij één in de lucht en regelmatig verrast hij het publiek met een soepel heupdansje. Father John Misty voldoet aan alle clichés van de rockster. Om het bijkomende ongemak weg te wassen heeft hij nog een geheim recept: ironie! Een sausje ironie over de muziek en het optreden moet het onderbuikgevoel hierover wegwassen.

Dit werkt. Zijn laatste twee cd’s zijn prima platen die het midden tussen folk- en popmuziek opzoeken. Het is echter vooral zijn live reputatie die ervoor zorgt dat de grote zaal van Tivoli Vredenburg vanavond is uitverkocht. Regelmatig vertolkt Joshua Tillman, zoals de zanger officieel heet, dit popgeluid met een grote band inclusief blazers en strijkers. Vanavond zien we een door piano’s en keyboard gedomineerde band. Er zijn drie toetsenisten waarbij de gitaristen soms ook afwisselen met toetsen.

Het blijkt echter een prima recept voor een onderhoudend optreden. Gelijk aan het begin grijpt Tillman je aandacht met een prachtige ‘Pure Comedy’. Eerst speelt de piano een kalme introductie. Als een crooner zingt Father John Misty eroverheen. Na enkele coupletten valt de rest van de band in en komt het nummer op gang. In de mooie opbouw van nummers brengt Tillman verschillende hoogtepunten. Qua stijl houdt Misty het midden tussen Frank Sinatra, Neil Diamond en Elton John. De steelgitaar brengt echter de hoogtepunten van de avond. ‘The Ballad Of The Dying Man’ en ‘Nothing Good Ever Happens At The Goddamn Thirsty Crow’ zijn prachtige tranentrekkers.

Toch beklijft het optreden niet. Father John Misty blijft een kartonnen personage. Met name in de eerste helft zie je een Father John Misty die zich goed aan de regels van het boek houdt, maar daardoor geen moment overtuigt als persoon. Hij loopt naar het publiek toe om toenadering te zoeken, maar er wordt geen band opgebouwd. Het komt ook door zijn zangstijl. Tillman praat met een lage stem, maar zingt in de hogere regionen. Het zingen voelt daardoor soms ook als een kunstje. De afwezigheid van blazers maakt dat een nummer als ‘Total Entertainment Forever’ niet de swingt krijgt die het verdient.

Het optreden is al over de helft als wij iets van de echte Tillman te zien krijgen. Met enkele praatjes die niet zijn ingepland bouwt Tillman met zijn sarcastische observaties wel een band op met het publiek. De opbouw van liedjes wordt beter en als hij vlak voor de toegift in een stomende versie van ‘I Love You, Honeybear’ op de boxen klimt geloof je de act van Tillman eindelijk. Het is dan al te laat om het optreden memorabel te maken, maar Father John Misty levert je wel een prima portie folk- en popmuziek. De theorie van het popmanschap heeft Father John Misty ver gebracht. Het is nu tijd voor de Amerikaan om alle kennis te internaliseren en er een eigen interpretatie van te maken. Vanavond ontbreekt het Joshua Tillman namelijk aan de geloofwaardigheid die nodig is om zijn liedjes memorabel te maken.