VERSLAG: Marilyn Manson - 12/12 - Brabanthallen

Marilyn Manson - 12/12 - Brabanthallen

Na het uiterst tegenvallende optreden van Marilyn Manson op Lowlands 2 jaar terug en het vrij geruisloos verschenen album Eat Me, Drink Me, leek het over en uit met de eens zo schokkende en spraakmakende artiest. Vanavond staat hij echter in de immense Brabanthal om wellicht het tegendeel te bewijzen.

Gedesoriënteerd is het juiste woord wanneer je bij binnenkomst van de hal tegen de achterkant van een tribune in het midden van de zaal aankijkt. Pas daarachter bevindt zich het podium. Gezien het aantal kaarten dat voor het concert is verkocht, is het echter bittere noodzaak. Anderzijds zorgt het er wel voor dat die andere helft van de zaal goed gevuld is.

Speciale gast van vanavond is het Noorse Turbonegro, een band die dankzij haar samenwerking met Bam Margera zich naar jaren eindelijk in de kijker wist te spelen. De band mag dan ook op het nodige enthousiasme rekenen van het publiek, mede dankzij de anti-held achter de microfoon: Hank von Helvete. Hun met spierballenrock gevulde set is opvallend lang, maar zeker niet vervelend. Dankzij nummers als ‘The Age of Pamparius’, de themesong van de MTV serie Wildboys, en ‘I Got Erection, heeft Turbonegro zowaar de meezingers op haar hand.

Daarna volgt het lange wachten op de hoofdact van vanavond, Marilyn Manson. En dat duurt helaas even. Pas om kwart voor tien dooft het licht en wordt het enorme zwarte doek voor het podium sfeervol van achteren verlicht, terwijl een bijzonder fraai piano en cello duet klinkt. Na enige tellen gaat het over in de klanken van het openingsnummer ‘If I Was Your Vampire’ en valt het doek.

Het podium is opvallend fraai met talloze elektronische kaarsjes en een groot projectie scherm met een grote maan erop. Ondertussen brengt Manson het persoonlijk getinte nummer. Aan de ene kant om de genoemde reden begrijpelijk, maar het is eigenlijk een beetje te traag en te lang. ‘Disposable Teens’ maakt dan ook een hele hoop goed. Een indrukwekkende sound, bijna te hard om van te genieten, vult de hal. Een fraaie lichtshow doet de rest. Manson zelf gaat er zelf ook in op, maar zijn stem heeft duidelijk moeite om de band bij te benen. Het geeft ook te denken over de lange intervals tussen de nummers. Wellicht nodig voor een zuurstofsessie?

Wanneer Manson niet van het podium verdwijnt, neemt hij de tijd om het publiek op zijn hand te krijgen. Het kost hem geen enkele moeite en zijn relaas is vaak ook nog een mooie inleiding op het te spelen nummer. Zo ook voor ‘Mobscene’. Maar ook hier blijkt dat Manson amper in staat is om het volledig te zingen. De explosiviteit van dit nummer maakt het echter alsnog tot een indrukwekkende ervaring. En andere veel toegepast middel is zoals gezegd, Manson’s kleine absentie. Deze intervallen worden echter ook gebruikt om het podium te veranderen. Zo staat er tijdens ‘Are You The Rabbit’ een gigantische stoel op het podium, vanaf waar Manson het nummer zingt. Het nummer leunt sterk op het verhaal van Alice in Wonderland, waarvan op enkele momenten fragmenten van klinken tussen de nummers. Ook bijzonder fraai is de lift die vanuit het podium omhoog komt, en zo Manson boven het publiek laat uit torenen om ‘The Reflecting God’ ten gehore te brengen. En zo weet Manson elke keer een kleine teleurstelling naar de achtergrond te dringen.

Opvallend is de sneer naar het wapenbeleid in de Verenigde Staten, de schietincidenten en de berichtgeving daarover. Zeer toepasselijk is dan ook het gekozen nummer om die onvrede te ventileren, het ‘Irresponsible Hate Anthem’. Terwijl de band en Manson tekeer gaan, verschijnen er op het projectiescherm nieuwsberichten over schietincidenten.
Manson is nog steeds een intelligent artiest die je op het verkeerde been kan zetten.

‘Putting Holes in Happiness’ en ‘Heart-shaped Glasses’ zijn om een andere reden indrukwekkend. De nummers worden namelijk zo strak gespeeld, dat ze bijna niet te onderscheiden zijn van de albumversies. De nummers liggen Manson zelf ook beter, getuige zijn stem. Ze hebben echter nog niet de inpact van nummers als ‘The Fightsong’ en ‘Rock is Dead’.

De enige nummers waar de vlam pas echt in de pan sloeg, zijn de twee afsluiters. De eerste is ‘Antichrist Superstar’, waarbij ook de bijgaande banners en het spreekgestoelte weer van stal zijn gehaald. Goed gevonden is ook de Bijbel die in de handen van Manson spontaan in brand vliegt. Het laastste nummer is vanzelfsprekend ‘The Beautiful People’. Het is het einde van een concert van anderhalf uur. Het aantal nummers was echter hooguit goed voor een uur aan muziek. Maar zoals gezegd, Manson weet elke keer wanneer de twijfel toeslaat, terug te slaan met een nieuw hoogtepunt, zowel muzikaal als op visueel gebied. Het gevecht zal hij uiteindelijk verliezen, maar zeker niet zonder strijd.