VERSLAG: Black Rebel Motorcycle Club - 20/11 - Paradiso

Black Rebel Motorcycle Club – Paradiso

De Amerikaanse band uit San Fransisco, Black Rebel Motorcycle Club, ook wel B.R.M.C., is zo’n band die in het underground circuit al jaren harten in vuur en vlam zet. Zoek het woord ‘vuig’ op in het woordenboek en je vindt B.R.M.C. Vuige psychedelische garage rock dat in een paar stoffige laarzen en leren jack de vloer van het podium kapot trapt. Quentin Tarantino-driftend-door-de-woestijn-in-een-Mustang-soort-vuig.

‘Who knows if I’ll see you again?’ Een zin uit het nummer Shuffle Your Feet wil nog wel eens door de hoofden van fans spoken. Als de band al optreedt, staan ze vaak in een beperkt aantal podia en bepaald geen stadions. Ze staan voor de achtste maal sinds 1998 in Paradiso; geen stap kleiner, geen stap groter.

Vanavond zien we fans vanuit alle hoeken en gaten uit de wereld de zaal vullen. “There is something about this venue... I can’t quite put my finger on it”, zegt zanger en gitarist Robert Levon Been terwijl hij glimlacht. En gelukkig maar: er is geen plek waar we ze liever zien.

Het achtste studioalbum ‘Wrong Creatures’ komt pas in januari uit, maar vanavond krijgen we alvast een voorproefje. Opener ‘Little Thing Gone Wild’ is nog geen maand te beluisteren, maar past nadeloos op al het oude werk dat dateert tot twintig jaar geleden. Een sterke aftrap naast ‘Ain’t No Easy Way’ en ‘Beat The Devil’s Tattoo’ maakt het eerste half uur al onvergetelijk. Vanaf ‘Berlin’ breekt de moshpit los van puur plezier.

Hoewel de rustige track ‘Haunt’ wellicht een van de beste is op de nieuwe plaat, valt hij een beetje verkeerd na een vurige start. Hier en daar wordt gemaand tot stilte en neemt zanger en bassist Peter Hayes het stokje over voor een aantal rockballads. Ook het nieuwe ‘Question of Faith’ blijkt hier weer een kei van een B.R.M.C. klassieker, mede dankzij Hayes zijn rauwe stem.

Met een set van dik twee uur komen fans vol aan hun trekken. De A4’tjes op de podiumvloer zijn zelden beschreven met zulke kleine letters. Varierend met werk van de oudste en ongure platen Howl, Baby 81 en Take Them On, On Your Own gaat het drietal onverstoorbaar door. Vooral Robert lijkt helemaal in zijn element en klimt graag met gitaar en al over de versterkers heen om dichter bij het publiek te spelen. Dit is de man wiens stem nergens anders voor bedoelt was dan het podium.

De diverse setlist en wisseling van tempo betekent dat er voor ieder wat is deze avond, maar het maakt ons uiteindelijk ook hongerig naar meer van het ruige gitaarwerk.

Na een akoestische interval van zowel Robert en Peter komt het gas terug in de motor en is dat precies wat we krijgen: ‘Six Barrel Shotgun’ is het startsein van een kolkende massa.

Vanavond dreunen we met al onze hielen op de maat van alles wat B.R.M.C. voor ons speelt. Kippenvel over de armen wanneer ‘Spread Your Love’ wordt ingezet, hier en daar wordt ‘Rock ’n Roll!’ geroepen tijdens ‘Red Eyes & Tears’.

En iedereen weet wat er nu komt: ‘Whatever Happened To My Rock ’n Roll’ maakt ieder zijn avond compleet. De vuige gitaargoden flikten weer wat niemand anders kan. En we blijven verlangen naar meer.