VERSLAG: Nothing But Thieves - 24/11 - AFAS Live

Nothing But Thieves

Nothing But Thieves-zanger Conor Mason kan zijn geluk niet op vanavond, tijdens de ‘grootste headlineshow ooit’ van de Engelse band. Hij noemt het zelfs ‘the best night ever’ en naarmate de avond vordert, komen er meer van zulke superlatieven voorbij. En eigenlijk geloof je hem ook nog best, of althans: je gelooft best dat híj dat vindt.

De beste avond ooit is het namelijk zeker niet, voornamelijk vanwege het ronduit belabberde geluid waar de pakweg zesduizend aanwezigen in de AFAS Live mee te maken krijgen. Het duurt minimaal acht à negen nummers voordat ze de boel qua audio eens eindelijk op de rit hebben, waardoor krakers als ‘Trip Switch’ en ‘Wake Up Call’ - beide al vroeg in de set, achter elkaar - compleet in het water vallen. Doodzonde, zeker omdat de setlist verder best wel volstaat met een boel fillers.

Dat heeft grotendeels met de jongste plaat Broken Machine, die het bij lange na niet haalt bij het titelloze debuut dat de band in 2015 uitbracht. Het is geeneens een slecht album, maar het ontbreekt een beetje aan de enorme hitpotentie die diens voorganger wel bezat. Aan de andere kant: Nothing But Thieves diept nu wel meer haar eigen geluid uit, zonder voortdurend als een Muse-kopie te klinken. Hoe dan ook heeft de band met Mason een meer dan uitstekende frontman in de gelederen, terwijl je dat niet bepaald zou verwachten als je het ‘jochie’ met z’n gebleekte haar en uitpuilende ogen in zijn trainingsbroek op het podium ziet staan.

Hij trekt de boel, na een uur lang frustratie over de bas en de drums die echt veel te hard staan afgestemd, gelukkig alsnog vakkundig recht. Dat doet-ie in de eerste plaats met zijn geweldige zangstem, waarmee-ie doodeenvoudig weet te schakelen naar een falsetto, op een manier waar zelfs Muse’ Matthew Bellamy een puntje aan kan zuigen. Daarnaast is Mason ook simpelweg een supersympathieke vent met een flinke gunfactor, zeker door de oprechte beduusdheid die regelmatig van zijn hoofd afdruipt bij het zien van de immense zaal die aan hun voeten ligt.

Maar goed, het succes van de band zit ‘m natuurlijk (en ook vanavond) voornamelijk in het schrijven van liedjes met maar één ding in het achterhoofd: stadions. En die stadions gaan ze uiteindelijk nog vol krijgen ook, zéker wanneer je klappers als ‘Particles’ en ‘Amsterdam’ - “I’m gonna leave you with your song!” - nog achter de hand kunt houden voor de toegift. Slecht geluid of niet, het is best een prestatie dat je iedereen euforisch de deur uit kunt laten lopen, terwijl ieder nummer in de eerste drie kwartier compleet verzuipt in de helse geluidsmix. De komende festivalzomer zal nog wel te vroeg komen, maar het jaar erna kunnen deze mannen makkelijk een festival (co-)headlinen. Daar bestaat na vanavond al helemaal geen twijfel meer over.