VERSLAG: Hurts - 06/12 - TivoliVredenburg

Hurts - Tivoli Vredenburg

Hoewel Theo Hutchcraft en Adam Anderson van Hurts hun gezicht niet zo vaak laten zien in Utrecht, mogen we wel in onze handjes knijpen dat ze regelmatig afreizen naar Nederland.

Dit jaar tourt het Britse duo met alweer het vierde studioalbum Desire door Europa. Het optreden van vanavond in Tivoli Vredenburg wordt grotendeels gewijd aan het nieuwe album, en dat is stiekem een beetje te merken aan de show.

Aan het enthousiasme van de fans zal het vanavond niet liggen – de opkomst van Theo Hutchcraft tijdens de introsong Desire laat al een overdovend applaus los. Hurts zal nooit een AFAS live vullen, maar de consequente stille kracht van de trouwe fans is indrukwekkend.

Wat wel opvallend is, is dat frontman en zanger Theo Hutchcraft het gas flink wat terug neemt, wat wellicht wat te maken heeft met de lichtere poppy toon van Desire. Het nieuwe materiaal is volgens de band het beste wat ze ooit maakten, terwijl alle dertien nummers gaan over 1 ding: het verlangen naar een meisje die hij niet kan krijgen; Ed Sheeran had het bij wijze van spreken kunnen schrijven.

Voorgangers Exile en Happiness bevatten toch zeker wat meer diepgang – “Kijk wat voor schade je mij hebt aangedaan”; “ze spreid haar vleugels en verduistert de zon”; “steek m’n ogen uit tot ik blind ben” – een song van Hurts had allesbehalve poppy song lyrics.

Wie Hurts nog uit zijn vroege dagen kent, zag een collectief mensen die op weg leek te zijn naar een begrafenis, die bovendien teksten brachten die niet leken te horen in een upbeat popsong, iets wat ze vrij uniek maakt - Hurts was nooit voor iedereen weggelegd.

Die tragiek, emotie, diepte, variatie – dat kon Theo Hutchcraft als geen ander overbrengen op het podium. Twee vingers tegen de slaap aan, armen gestrengeld over de microfoonstandaard als bij wijze een Jezus aan het kruis, dramatisch in elkaar zakken op de vloer en zijn armen ten hemel gooien, vuisten de lucht in – de man deed wat niemand durfde te laten zien.

Hutchcraft gaf altijd het idee dat hij dicht bij een zenuwinzinking zat tegen het einde van een set, tot op het punt dat hij z’n microfoonstandaard door midden brak als een twijgje. Vanavond zien we een glimps daarvan, maar de standaard laat hij met rust – met pokerface en de pas op de plaats zal Hutchcraft nog geen zweetdruppel gelaten hebben op z’n pak.

Licht gebrek aan energie en diepgang terzijde – de zaal schrikt wanneer er na een sneltrein aan nummers binnen een uur al het toegift wordt ingezet. Dat zou prima zijn voor een band met weinig in het repertoire, maar kan wat karig voelen voor een artiest met vier albums op zak. Verder blijken we het met drie (steengoede) nummers minder te mogen doen dan voorgaande optredens in deze tour.

Niet alleen missen we bijvoorbeeld Silver Lining, Weight of the World en Somebody To Die For – de knaller live-songs Illuminated, Blood Tears & Gold en ballad The Crow zijn volledig geschrapt uit het repertoire.

Daarmee voelt de set wat uit balans – van het nieuwe materiaal en het minder succesvolle voorgaande album Surrender wordt driekwart van de set gevuld. En dan dat fantastische live-nummer The Road, waar we mee worden afgekocht met die krachtige outro maar niet de context van het gehele nummer waar Theo zichzelf op de grond stort uit ellende.

Long story short – hoewel we ons wat afgekocht voelen met de korte set en een iets mindere stage presence, komt Hurts er onvoorwaardelijk mee weg. Want we dansen allemaal in de palm van Hutchcraft; bij elke glimlach, knipoog en vuist op het hart krijgen we goedkeuring en liefde terug. Tijdens Better Than Love springen we, tijdens Sandman zwaaien we, tijdens Beautiful Ones en Stay zingen we mee als Hutchcraft de microfoon naar ons toe richt.

Hurts is na al die jaren zo’n geoliede popmachine geworden dat het zichzelf niet meer hoeft te bewijzen, en zelfs al het nieuwe materiaal gaat er in als zoete koek. Hurts was geboren voor de spotlight en zal om die reden zelfs met een iets minder album in het repertoire daar altijd mee weg komen.