VERSLAG: Destroyer - 09/12/2017 - Tolhuistuin

Destroyer - 09/12/2017 - Tolhuistuin

Op deze koude zaterdagavond moeten de liedjes van Destroyer warmte brengen in de Amsterdamse Tolhuistuin. Hier aan het IJ is de zaal redelijk gevuld met een publiek wat in leeftijd sterk varieert. De gemeenschappelijke deler is dat het gros van Destroyer gehoord zal hebben via het doorbraakalbum Kaputt uit 2011. Wie alleen daarvoor komt zal echter worden teleurgesteld: het eerste half uur bestaat voornamelijk uit muziek van het nieuwe album ken. De avond begint klein, met albumopener 'Sky's Grey' en even lijkt het door 'In the Morning' en 'Tinseltown Swimming in Blood' alsof ken integraal gespeeld gaat worden. Het zijn drie verschillende nummers die, ondanks van één album afkomstig te zijn, een goede inkijk geven in de muziek van Destroyer.

Destroyer bestaat als band al ruim twintig jaar maar is voornamelijk een project van zanger Dan Bejar, ondersteund door een wisselende formatie van muzikanten. In de studio schrijft Dan Bejar de nummers bij voorkeur alleen, hoogstens bijgestaan door één of twee anderen. Live wordt de Canadees echter vergezeld door een grote band. De zeven muzikanten passen amper op het podium, zo dicht als ze bij elkaar staan gepropt. Het haalt de focus weg van Bejar zelf, die al jaren last heeft van podiumvrees en daarom bij elke zangpauze wegduikt. Op zulke momenten buigt hij door zijn knieën, neemt hij een slokje bier en blijft hij de vloer net zo lang aanstaren tot hij weer aan de slag moet. Dan leunt hij, met zijn mouwen opgestroopt, op de microfoonstandaard en zingt hij met zijn ogen dicht. Bejar is niet de beste zanger maar weet zijn kenmerkende stem wel helder over te brengen.

Wat Bejar tekortschiet in vocaal talent maakt hij ruimschoots goed met zijn liedjes: sterke melodieën, rijke composities. Daar past een grote band goed bij. Het klinkt daardoor harder en voller dan op de studioalbums maar dat kan geen kwaad. Het schudt het publiek al snel wakker, wat zeker bij de rustige nummers welkom is. Op sommige momenten oogt en klinkt het alsof er zeven solo's tegelijkertijd gespeeld worden. Daardoor is het wat druk, maar rommelig is het zelden. En, de bandleden lijken geen problemen te hebben met hun verlegen frontman maar trekken zelf moeiteloos de aandacht naar hen toe. Omdat er verder niet met het publiek wordt gesproken volgen de nummers elkaar snel achter elkaar op zonder dat het te gehaast over komt.

Vanavond wordt duidelijk dat er een tijdperk vóór Kaputt en een tijdperk ná is. Slechts één nummer wordt gespeeld van de acht eerdere albums. De helft komt van Kaputt en Poison Season, de andere helft van de nieuwste plaat. Aan het nieuwe materiaal moet men nog wennen. Zowel het publiek als de band lijkt tijd nodig te hebben om zich thuis te voelen in de Tolhuistuin. Dat ongemak wordt vergroot als de trompettist minutenlang met effecten aan de slag gaat, maar verdwijnt geleidelijk wanneer dat geluid overgaat in 'Suicide Demo for Kara Walker'. Wat volgt is een ijzersterke tweede helft. Het drukke einde van 'Hell', de kalme hit 'Chinatown', het intens gespeelde 'Cover from the Sun', het theatrale 'Stay Lost' en het elf jaar oude 'Rubies'. Een perfecte combinatie tussen het betere werk van ken met het beste van het verdere oeuvre. En alsof dat niet genoeg is overtuigd de verplichte toegift, bestaande uit 'Poor in Love' en het uitermate vrolijke 'Dream Lover', ook de laatste toeschouwers.