VERSLAG: Stef Bos - 11/01 - Paradiso

Stef Bos

Stef Bos is één van de grote zangers van het Nederlandse songbook. Sinds 1990 is hij actief en nummers als ‘Papa’ en ‘Is Dit Nu Later’ zijn met recht klassiekers. Desondanks speelde de muzikant nooit in poptempel Paradiso. Muziek van Stef Bos leent zich goed voor theaters met stoeltjes. Optreden in het clubcircuit was er simpelweg nooit van gekomen. Zijn nieuwste plaat Kern vond Bos een echte ‘band’ plaat, want opgenomen met zijn vaste muzikanten. Een goede gelegenheid om op 56 jarige leeftijd zijn debuut in Paradiso te maken!

Stef Bos en Paradiso is een gouden combinatie. Bos praat en zingt in poëzie. Op papier gaat de kalmte die hij daarbij uitstraalt lastig samen met de losheid van Paradiso. Het staande publiek haalt bier en regelmatig klettert er een glas met veel lawaai op de achtergrond. Maar het is vooral muisstil. De praatjes van Bos zijn inspirerend en blijken wonderbaarlijk goed in deze popsetting te passen.

De prachtige nummers doen de rest van het werk. Kern is geïnspireerd op een verspreking van het zoontje van Stef Bos. In plaats van te vragen wat zijn vader wil worden als hij groot is, vroeg hij Bos wat deze wil worden als hij dood is. Dit levert goede teksten en aangename nummers op. De liedjes lijken in deze setting regelmatig iets sneller gespeeld te worden. Opener ‘Rivier Van Tijd’ is een swingend countryritme waarbij Bos gelijk dolblij op zijn tenen staat te dansen. Verderop doet hij aan Tom Waits denken met een door knallende accordeon gestuurde ‘Achter in De Rij’. Een liedje dat vertelt hoe fijn het is om ouder te zijn en achter in de rij te lopen. Zonder haast kun je achterom kijken en van het uitzicht genieten.

Paradiso zit Stef Bos als gegoten. De liedjessmit focust het optreden op zijn nieuwste album. Deze liedjes blijken stuk voor stuk prachtige nummers. Tekstuele spitsvondigheid brengt een lach, filosofische overpeinzingen doen je verrassen en hier-en-daar stemt Bos even aangenaam droevig. Het is vooral knap hoe melancholie en de dood door de liedjes heen sijpelen, maar de zanger geen moment zwaar aanvoelt. De knap geschreven teksten worden aangevuld met enkele swingende liedjes. Of het publiek zit of met een biertje in de hand staat maakt daarbij niks uit. In combinatie met zijn losheid lijkt het alsof Stef Bos jarenlang in het rockcircuit opereert, en niet zoals hij zelf schertst aan het eind van zijn carrière nog eens kennis maakt met de rock ’n roll.