VERSLAG: Mud Morganfield - 23/01 - Paradiso

Mud Morganfield

Het aantal bluesbands dat de grote zaal van Paradiso weet te vullen is op één hand te tellen. De meeste gezelschappen moeten het doen met het kleinere clubcircuit. Dat is zonde, want Paradiso is echt een zaal waar het Amerikaanse levenslied goed tot haar recht komt. Mud Morganfield is iemand die je ook eerder in het kleinere clubcircuit verwacht, maar Paradiso neemt dinsdag de gok om hem in de grote zaal te plaatsen. Onder de noemer Muddy Waters Jr. lijkt de muzikant de potentie te hebben om een groter publiek te bereiken. Helaas. Het balkon blijft dinsdagavond dicht, maar een goedgevulde vloer krijgt een ijzersterke en vooral swingende show.

The Damned and Dirty ontsteken eerst de bluesvlam in de zaal. Het slidespel van Micha Springer voert je gelijk terug in de geschiedenis. Zanger en mondharmonicaspeler Kevin de Harde heeft een uitstekende, rauwe bluesstem. In hun interactie creëren de heren een door blues geïnspireerde rock ’n roll die doet denken aan de grote Engelse bands. De eerste paar nummers zoeken het in de richting van The Animals en The Rolling Stones, aan het einde maakt de blues meer plaats voor hardrock. De heren weten daarnaast hun optreden verrassend te houden, zo duikt Kevin als uit het niets op een gegeven moment in het midden van de zaal op.

Daarna is het tijd voor Mud Morganfield zelf. De Chicago bluesmuzikant opent de avond zoals het hoort in het genre. Zijn band speelt eerst een instrumentaal nummer en kondigt daarna op grootse wijze de muzikant aan. Na de woorden “Are you ready for some real Chicago blues?!” loopt Mud al dansend het podium op. De zanger is een forse man en ziet er prachtig uit in zijn pak. Gezeten op een kruk zingt hij de blues en dept zo nu en dan zijn voorhoofd af met een handdoek. Het is vooral zijn passie voor de muziek die de zaal vult. Aan alles zie je dat hij geniet van het optreden.

In voortreffelijk samenspel met zijn muzikanten leeft Morganfield zich 90 minuten uit. Zelden hoor je bluesmuziek van deze klasse. Traditionele Chicagoblues, maar gespeeld met een zekere urgentie. Steve speelt de mondharmonica. Met een dikke zonnebril op blaast hij zich de longen uit zijn lijf om door Mud aangemoedigd te worden “Play on, son!”. Na een andere solo op de elektrische gitaar verzoekt Mud kalmpjes om de solo nogmaals te herhalen en de pianist wordt bevolen om tijdens zijn solo te gaan staan.

Mud Morganfield speelt prachtige eigen nummers en ijzersterke vertolkingen van zijn vader. De instrumentale ondersteuning van de muzikanten loopt op de achtergrond als een trein door. Keyboards, gitaar en mondharmonica voeren daarbij de boventoon. Mud Morganfield heeft een goede stem waarvan elk woord overtuigd. Met name de rauwe uithalen die hij soms gebruikt geven de liedjes kracht. Bekende klassiekers als ‘Forty Days and Forty Nights’, ‘Manish Boy’ en ‘Baby Please Don’t Go’ worden gebracht met een energie alsof Morganfield de nummers zelf vorig jaar geschreven heeft. Mud Morganfield laat vanavond zien een meesterperformer te zijn. De interactie tussen hem en de band verandert Paradiso voor even in een zwetende Chicago Bluesclub. Hier mag de grote zaal vaker voor worden benut!