VERSLAG: Iron & Wine - 27/1 - Paradiso

Iron and Wine - 27/1 - Paradiso

Half Waif, het electropop project van Nandi Rose Plunkett, is op zijn best als het over New York gaat. In de veertig minuten die het trio als opener voor Iron and Wine heeft, komen er twee nummers voorbij die expliciet over The Big Apple gaan, maar de kans is groot dat er in meer nummers naar verwezen wordt. Vooral tijdens 'Back in Brooklyn' voelen we de heimwee.

Half Waif klinkt alsof Julia Holter en Alt-J samen een plaat hebben gemaakt. Lange basnoten, klinische elektronische drums aangevuld met akoestische drums als een nummer wat ballen nodig heeft en Plunkett met galmende melodieën op haar synths en een erg prettig stemgeluid. Gelukkig heeft ze het ondanks het grote gemis van New York ook naar haar zin in Amsterdam.

Nog voordat Iron and Wine de eerste noot heeft gespeeld zit de sfeer er al goed in. Sam Beam heet het publiek welkom en lijkt in een uitstekende bui te zijn. De zaal is stil als de band ‘The Trapeze Swinger’ inzet. Die band is trouwens uitstekend, waarbij vooral drumster Elizabeth Goodfellow opvalt met haar beheerste maar expressieve spel. Ook het geluid in de voormalige kerk is prima. Dat belooft wat.

Vooral in de eerste helft van het optreden experimenteert Iron and Wine er op los. Een bassist die zijn contrabas als percussie-instrument gebruikt, Goodfellow die met een breed arsenaal aan effecten klinkt alsof ze een tekenfilm van muziek voorziet en later zelfs een nummer dat naar een samba neigt. Tussen nummers door nipt Sam aan zijn wijn en bedankt hij het publiek. Keer op keer.

Muzikaal klopt alles, maar toch knaagt er iets. Sam Beam is de koning van de kleine, breekbare liedjes die je bij de strot grijpen. Vandaag lijkt hij het met zijn joviale gesprekken met het publiek vooral gezellig te willen houden. Niks ten nadele van de band, maar het moment dat Sam een aantal solonummers speelt, komt dan ook als geroepen.

‘Upward over the mountain’ is mooi en ingetogen en bij de inzet van ‘Naked as we came’ klinkt luid applaus. Oude nummers doen het goed en Sam Beam laat zien dat hij in zijn eentje zo mogelijk nog meer indruk maakt dan met band.

Als de bandleden terugkeren, verdwijnt het experiment naar de achtergrond wat de prachtige nummers de kans geeft om te bloeien. Op deze manier is ‘Innocent Bones’ misschien wel het mooiste nummer van de avond. Met ‘Love and Some Verses’ kondigt Bean het laatste nummer van de avond aan. Het publiek is laaiend enthousiast, dus de band keert nog terug voor ‘Winter Prayers’ maar daarna is het echt voorbij. Paradiso wordt snel opgebouwd tot danszaal.

Muzikanten die experimenteren zijn altijd toe te juichen, maar als de schoonheid van de nummers juist in de eenvoud en de emotionele lading zit, kan het een gevoel van gemis opwekken als deze naar de achtergrond verdwijnen. Feit is dat Sam Beam een uitstekende band om zich heen heeft verzameld en dat hij zich in Paradiso uitstekend vermaakte.