VERSLAG: Elbow - 26/02 - AFAS Live

Elbow

Al jarenlang staat Elbow met haar melancholische indierock aan de top. De fluwelen stem van Guy Garvey doet het goed op festivalweides. De band speelt een melancholische aanstekelijkheid die beroert. De muziek leent zich echter ook meer dan uitstekend voor een iets intiemere setting. Sporadisch valt Elbow in het clubcircuit te bewonderen. Twee avonden op een rij spelen Garvey en kornuiten deze week in de AFAS Live.

Allereerst is er nog een prachtige stem die de zaal mag opwarmen; Jonathan Jeremiah. In Nederland was de Engelsman al veel te zien en hij heeft onder andere met het Metropool Orkest gewerkt. Jonathan doet het vanavond met een klein bandje. Naast drums en bas bespeelt er iemand de bongo’s. Het maakt dat de soul van Jeremiah een uniek tintje meekrijgt. De zanger beweegt zich uitstekend in de kruising tussen de grote soulzangers en rootsrock. De bongo’s geven overal een zomers tintje aan mee. Hitje ‘Happiness’ lijkt vanavond zowaar door een Cubaanse band gespeeld. Niet vaak hoor je iemand zo makkelijk zo goed soulmuziek zingen.

Guy Garvey komt iets na half negen het podium opwandelen. Dit imponeert gelijk. Met knallende lampen en dito blazers wordt iedereen wakker geschud. De fantastische stem van Garvey doet tussen het geweld door het werk. Bijna fluisterend bezingt hij de grote vragen van het leven. Dat is ook Garvey op zijn best. De grote man lijkt continu te vragen om een knuffel. Met één hand naar de hemel gericht zingt hij. Door deze houding oogt hij ook letterlijk op zoek naar de juiste beantwoording van thema’s waar hij over zingt.

De show blijft echter imposant. Garvey krijgt beperkt de ruimte om vocaal te schitteren. Op momenten dat het even echt mooi wordt, worden mijmerende gedachtestromen onderbroken door keiharde gitaarintermezzo’s. Er is geen ruimte voor solo’s of kleine momenten. Met name de stem van Garvey krijgt niet de hoofdrol die deze verdient. Halverwege de avond speelt Garvey een solo nummer met zijn keyboardspeler. Hoewel op papier het hoogtepunt van het optreden oogt het nu als een verplichting.

Pas tegen het einde komt de Elbow trein weer in het juiste spoor. Een nummer als ‘Leaders Of The Free World’ past bij het betere rock ’n roll werk van U2 en de gitaarsolo vormt een verademing. Eindelijk ruimte voor nuance. Het zijn uiteraard de afsluitende ‘Lippy Kids’ en ‘One Day Like This’ waarin de rust naar voren komt en Garvey volledig terecht alsnog de hoofdrol opeist.

Op een gegeven moment merkt Garvey op dat hij jaloers is op de stem van voorprogramma Jonathan Jeremiah. Dat is helemaal niet nodig. Elbow heeft de rockaanpak en felle lichtshow niet nodig om te overtuigen. Zijn stem gedijt prima met minimalistische ondersteuning. Vanavond laat Elbow zien een goede band te zijn die het midden houdt tussen U2 en Radiohead aangevuld met een vleugje Leonard Cohen. Het optreden wordt echter nergens memorabel, juist doordat de muzikanten zo de nadruk leggen op de rockkant en de AFAS Live moeizaam wordt gereduceerd tot de intieme zaal die deze kan zijn.