VERSLAG: Brian Fallon & The Howling Weather - 6/3 - Melkweg

Brian Fallon & The Howling Weather - 6/3 - Melkweg

Met het uitbrengen van zijn tweede soloalbum Sleepwalkers liet Brian Fallon in ieder geval zien dat we nog iets langer moeten wachten op de terugkeer van The Gaslight Anthem, de band waar hij de frontman van is. Inmiddels weten we dat die band binnenkort Tilburg aandoet, maar voor dat zover is staat Fallon met zijn begeleidingsband The Howling Weather in de Melkweg.

In het voorprogramma staat Dave Hause die zijn broertje Tim heeft meegenomen om hem te begeleiden op piano en gitaar. De broertjes worden vol enthousiasme ontvangen waardoor je je bijna afvraagt of zij niet de hoofdact zijn. Al tijdens het tweede nummer, ‘Autism Vaccine Blues’, wordt volop meegezongen en het publiek houdt dat vol tot het eind.

Met zijn krachtige stem en no-nonsense nummers doet Hause verrassend veel denken aan het hoofdprogramma van de avond. Niet heel vreemd. Was het niet Bruce Springsteen die ooit The Gaslight Anthem als voorprogramma meenam? En over de overeenkomst tussen hen is al een hele hoop geschreven. Fallon zet gewoon de traditie voort.

Qua uitstraling komt Dave nog het dichtst in de buurt van Joe Strummer. Dave Hause meent ieder woord dat hij zingt en lijkt dankbaar voor de positieve ontvangst van het publiek in de Melkweg. Beschouw ons opgewarmd.

Brian Fallon trapt zijn optreden af met een ingetogen versie van ‘Sleepwalkers’. Zijn stem klinkt rauw en breekbaar. Meteen daarna pakt hij zijn gitaar en begint de rockshow, afgetrapt door ‘A Wonderful Life’ van debuutalbum Painkillers. Van dit album speelt hij uiteindelijk maar vier nummers, wat zonde is. Een onnodige cover van ‘Sultans of Swing’ zou namelijk veel beter vervangen kunnen worden door het prachtige ‘Nobody Wins’ of ‘Steve McQueen’.

Tussen de nummers door is de komiek in Brian Fallon goed op dreef. De sfeer op het podium is ontspannen en we horen verhalen over het kopen van ondergoed, zijn jas, gemaakt van de tranen van Noel Gallagher en hoe jaloers hij is op hoe knap Tim, de broer van Dave Hause, is. Dit leidt zelfs nog tot een geïmproviseerd nummer. Erg grappig.

Dan, niet onbelangrijk: de muziek. Fallon schrijft goede nummers zonder opsmuk. Een beetje zoals zijn held Bruce Springsteen. Gecombineerd met zijn stem maakt het eigenlijk niet uit waarover hij zingt, het komt toch wel over. De nadruk ligt, niet geheel onlogisch, op zijn recent verschenen album. De uiterst functionele begeleidingsband maakt het geheel af.

In de toegift kruipt Fallon weer solo achter de piano voor het enige Gaslight Anthem nummer van de avond: ‘The '59 Sound’. Na nog een solonummer komen zowel de band als het voorprogramma het podium op voor een laatste cover: 'I Still Haven't Found What I'm Looking For' van U2. Dave Hause weet zelfs een tamelijk uitgekauwd nummer als dit te zingen alsof het zijn laatste boodschap is.

Wat overheerst is het gevoel dat we een degelijk concert hebben gezien van een vakman. Alle grappen en grollen tussendoor waren leuk, maar deden misschien wel wat af aan het gevoel van urgentie dat vooral op Painkillers zo aanwezig is. Nummers als het eerder genoemde ‘Nobody Wins’ en ‘Honey Magnolia’ werden dan ook wel gemist. Aan de andere kant: Fallon is natuurlijk geen jukebox, en met zoveel vakmanschap op het podium valt er eigenlijk weinig te klagen.