VERSLAG: Editors - 27/03 - Ziggo Dome

Editors - Ziggo Dome

De band die het nooit verwacht had om in zijn bestaan stadions plat te spelen stond alweer voor de tweede keer in de immense Ziggo Dome. De tour staat in het teken van het zesde studioalbum, ‘Violence’.

Als je op zoek bent naar albums met enige consistentie, hoef je niet bij de Editors aan te kloppen. Na de succesvolle stadionplaat ‘The Weight of Your Love’en het meer intieme dark wave album ‘IN DREAM’ gooit de Engelse band het weer over een hele andere boeg. Een ‘80s sound, Depeche Mode en zelfs een beetje Muse – vanavond horen we of het nieuwe materiaal van ‘Violence’ tot zijn recht komt.

Amsterdam blijft een geliefde plek voor Editors, waar het inmiddels niet meer kleiner kan dan een uitverkochte Ziggo Dome of drie stampvolle avonden HMH. Er is dan ook geen behoefte aan introductie; een knal vuurwerk lost het startschot van de set in combinatie met nieuwe single Hallelujah en rolt zo door publiekslievelingen Ton of Love en Formaldehyde, wat nog weinig bijval krijgt zo vroeg in de set.

Zanger Tom Smith lijkt vooral in zn element met het nieuw materiaal van de plaat; ‘Violence’ wordt naast het enorme bereik van Tom zijn zangstem bijgestaan met een orkaan van een band. Bijzonder is dat het luide hoogtepunt van het nummer overgaat in het tere 'No Harm'.

Het blijkt al vroeg dat de Editors zelden zo’n groot contrast in genres op een setlist gezet. Dat lijkt even te moeten bezinken in de volle Ziggo, die tot 'Munich' en 'An End Has A Start' wat tam reageert op de veelzijdige set. Een integrale versie van The Weight Of Your Love en The Back Room had gevoelsmatig eerder alle fans eerder op 1 hand gekregen, maar vanavond kiezen de Editors voor alles behalve een hitjesprogramma.

Kort stomen we routineus langs de hits die ze zo goed in de vingers hebben zitten, tot ze de boeg weer omgooien –vooral het elektronische ‘Nothingness’ moet nog z’n audience vinden en tijdens ballad ‘Belong’ kan het maar niet stil genoeg worden.

Toch kijkt de zaal onafgebroken naar de eeuwig fascinerende Tom Smith z’n performance: meeslepend, fel, energiek. Richting het toegift wordt de boel flink wakker geschud – stilstaan bij ‘Sugar’, ‘The Racing Rats’ en een prachtige versie van ‘Ocean of Night’ is geen optie meer.

Zelfs de nieuwe single ‘Cold’ wordt meegezongen en Trump-nummer ‘Magazine’ komt live enorm goed tot z’n recht in een prachtige finish, inhoudelijk toch zeker het sterkste van het nieuwe album. Fans krijgen een toegift van maar liefst nog vijf nummers in een ruim twee uur durende set, tot er bij het vertrouwde Papillon de vuisten de lucht in mogen.

De Editors hadden een flinke opgave deze avond; niet alleen een nieuwe plaat introduceren, maar ook een flinke body of work doorspitten met bovendien een kleurplaat aan diverse genres, waar ongetwijfeld niet iedereen gelukkig mee gemaakt kon worden.

Ze noemen zichzelf niet voor niets een band ‘in constant motion’; vanavond voelde als een uitnodiging naar meer, naar een plek waar ballads, gitaarwerk en synthesizers elkaar kruisen met een gevoelige snaar.

De confetti mag los en de vlammen gaan aan - de Engelse band heeft de uitverkochte stadions meer dan verdiend, en leverden de meest gedurfde experimentele set die ze ooit speelden.