VERSLAG: Anderson East - 02/06 - Tolhuistuin

Anderson East

Eén keer in de zoveel jaar staat er een soulartiest op die het genre weer helemaal actueel weet te maken. Denk aan Paolo Nutini, Ed Sheeran en Adele. Het live debuut van de nieuwe soulster Anderson East is in Nederland voor de meeste mensen ongemerkt voorbij gegaan. In Amerika begint Anderson East al een hele naam te worden. De soulzanger bracht twee albums bij grote platenlabels uit. De cd’s zijn gevuld met steengoede soul uit het rijtje van Sam Cooke, Ray Charles en Solomon Burke. Op deze platen werkt hij samen met producer Dave Cobb die recentelijk tekende voor het succes van onder ander Sturgill Simpson en Chris Stapleton. Een soundtrack bij Fifty Shades Darker en optredens bij onder andere Ellen DeGeneres volgden voor East. Zaterdagavond staat Anderson East voor het eerst in Amsterdam. Het is rustig, want het balkon blijft gesloten.

In de Tolhuistuin heeft Anderson een klassieke soulband meegenomen. Naast het orgeltje vinden wij ook een blazerssectie van twee man. Dankzij zijn verschillende projecten heeft Anderson East al een breed oeuvre om uit te putten. De opbouw van het optreden verrast voortdurend. Vol vuur gaan de muzikanten van start. Het is vooral Anderson East die als blikvanger los gaat. Hij danst het podium op en neer, maar zingt vooral de longen uit zijn lijf. Zijn stem maakt gelijk dikke indruk en dankzij de ritmes blijven je heupen maar draaien.

De mix van rock ’n roll en soul is een goede opener. Het pakt je aandacht en deze verliest Anderson niet meer. De mooiste momenten vormen de langzaam opbouwende liedjes. ‘Devil In Me’ wordt zo langzaam uitgewerkt. Anderson East lijkt het nummer haast mijmerend te zingen. De band begeleidt hem. Naarmate East dieper het nummer wordt ingetrokken wordt je meegezogen naar een climax. Wanneer deze komt lijkt de band het ritme ook te duwen en stuwen ze Anderson East nog door. Net zo mooi is ‘If You Keep Leaving Me’. Als argeloze luisteraar kan je zomaar denken naar een vergeten Otis Redding nummer te luisteren. Het Hammond orgel jankt zachtjes, en de blazers trappen op het juiste moment het gas vol in.

Anderson East heeft een soulstem die maar een keer in de zoveel jaar opduikt. Hij is geen retro artiest als St. Paul & The Broken Bones, maar past qua poppotentie meer bij Paolo Nutini en Ed Sheeran. Het is niet voor niks dat de laatste een nummer meeschreef voor Anderson. Als Anderson East een beetje ineengedoken op het podium de emotie uit zijn longen schreeuwt is een vergelijking met Paolo Nutini snel getrokken. Doodzonde dat zijn Nederlandse debuut dan zo weinig bezoekers trekt. Daar komt ongetwijfeld snel verandering in.