VERSLAG: Alexisonfire - 06/05 - Melkweg

Alexisonfire - 06-05 - Melkweg

Het kwintet Alexisonfire uit St. Catherines (Canada) is terug en weet meteen de grote zaal van Melkweg uit te verkopen. Acht jaar geleden was de band voor het laatst te zien in onze hoofdstad.

Hun liedjes worden stuk voor stuk als klassiekers beschouwd, maar er zijn er natuurlijk enkelen die echt opvallen. Met opener 'Young Cardinals' banen de bandleden hun weg naar andere favorieten zoals 'We Are The Sound', '.44 Caliber Love Letter’ en ‘Dog's Blood’. Voorafgaand aan laatstgenoemde scheurt George Petit als een beer zijn t-shirt aan flarden. Het donderende gebrul van zanger George Pettit en de cleane zang van Dallas Green herinnert de fans aan vervlogen tijden, bijvoorbeeld het MySpace tijdperk. Iedereen kent de woorden van alle nummers en schreeuwt deze uit volle borst mee. Tijdens ’Accept Crime' neemt zanger George Petit de tijd om te zeggen dat een optreden van Alexisonfire een “safe space” is, ongeacht wie je bent, waar je vandaan komt, welk geslacht, wie je wilt liefhebben et cetera.

De langverwachte show van Alexisonfire voldoet aan de verwachtingen van velen en bestaat uit het sterkste materiaal van de band, grotendeels leunend op nummers van 'Crisis' uit 2006. Terwijl fans hun vuisten in de lucht gooien, crowdsurfen, stagediven en pitten komen nummers als ‘Rough Hands’, ‘Crisis’ en ‘This Could Be Anywhere In The World’ voorbij. Tijdens ‘Drunks, Lovers, Sinners And Saints’ springt de drummer van support-act Milk Teeth in de menigte om mee te feesten. George Petit tilt fans op en gooit ze als een bodybuilder in het publiek. Iedereen komt gelukkig goed terecht en dit is een tof element in de show. Bassist Chris Steele's podiumpresentatie en energie zijn niet te stoppen en de chemie onderling is gewoonweg volmaakt.

Alexisonfire komt terug met een aantal toegiften, waaronder 'The Northern’, met een extra toevoeging van het refrein van ‘When Doves Cry' van Prince. Ze eindigen met hetzelfde enthousiasme waarmee de show is begonnen. ‘Happiness By The Kilowatt’ is de afsluiter van de avond, met een stukje van ’Shout’ van Tears For Fears erin verwerkt. George Petit sloopt na afloop zijn micstand door hem kapot te slaan op het podium en om te buigen. Het publiek wordt uitgebreid bedankt en iedereen schreeuwt om meer. Hopelijk hoeven we niet weer acht jaar te wachten op de terugkomst van de Canadezen.