VERSLAG: HIM - 29/2 - 013

HIM - 29/2 - 013

Na getuige te zijn geweest van een meer dan strakke, rauwe doch gelikte show in Paradiso, is het een dag later tijd voor HIM om de 013 op stelten te zetten. Aan de vele kussens, slaapzakken en lege lunchpakketjes te zien zijn veel fans stilzwijgend naar de Tilburgse poptempel afgereisd om een koude nacht te wachten tot dat de zaal om 18:15 zijn deuren zal openen. Wanneer HIM in Nederland is gaat dit vaak gepaard met Backstreet Boys achtige taferelen. In de twee dagen dat de band (vooral) rondom Amsterdam bivakeerd blijft de histerie dit keer grotendeels uit. HIM is volwassen geworden, en een deel van het publiek ook. Gelukkig.

De tour rondom het 'nieuwe' album Venus Doom is ook heel anders opgezet dan we gewend zijn van Ville Valo & the Love Metallers. Niemand minder dan de legendarische gothrockband Paradise Lost mag de avond aftrappen. We krijgen een compacte set van een halfuurtje voorgeschoteld. Hoewel het publiek de muziek an sich wel lijkt te waarderen, lijkt niemand de voorgeschiedenis van deze band te kennen. Zanger Nick Holmes krijgt het publiek niet helemaal mee, om nog maar te zwijgen over het handjevol meezingende metalheads. Echter heeft de band zich, mede door HIM te supporten tijdens de Venus Doom tour, weer opnieuw in de kijker gespeeld en krijgt het een verdiende herkansing in Tivoli op 14 maart.

De avond is nog jong, maar HIM neemt onder luid gejuich plaats op het podium. Opener 'Passion's Killing Floor' brengt de sfeer er meteen in. Ville Valo is, net als een dag eerder in Paradiso, bijzonder goed bij stem en weet bijna alle valse noten te vermijden. Een prima ontwikkeling want we hebben hem weleens anders horen zingen. Misschien dat het toch geholpen heeft dat hij zijn relatie met drugs en alcohol heeft verbroken. Hoewel... Wie gelooft er in een Ville zonder Jägermeister en een Valo zonder blikje Heineken? Toch drinkt de zanger vanavond uitsluitend flesjes bronwater leeg. De Marlboro Lights maken nog steeds onderdeel uit van Ville's imago en zijn in de loop der jaren een charmant 'attribuut' geworden.

De setlist werkt netjes alle (grote) hits af en biedt veel ruimte aan de gitaarsolo's van Lily Lazer en achtergrondzang van de barbaars ogende Migé Amour op bas. Hij kan naar alle waarschijnlijkheid ook in z'n eentje de hele zaal plat krijgen. Wat een power toont deze bassist vanavond. Met aangename uitvoeringen van 'Join Me in Death', de cover 'Wicked Game' en 'The Funeral of Hearts' kun je veel zeggen over HIM, maar ook live weten ze te overtuigen. Al weten we allemaal dat dit in het verleden weleens anders is geweest. HIM rockt meer, heeft de audiovisuele toevoegingen dit keer naar de achtergrond verplaatst en focust zich vooral op samenspel, zuiverheid en overtuiging.

Ville weet de zaal nog even aan het lachen te krijgen als er een verende dildo het podium wordt opgeworpen. Zonder blikken of blozen verdwijnt deze in zijn gotische zwarte jas om vervolgens weer in zijn handpalm op te duiken. Hij slaat er een aantal keer mee tegen de microfoon, betast de gitaar van Lily en werpt de dildo dan het publiek weer in. Laten we hopen dat de roze genotsknots nog ongebruikt was...

In Paradiso was men al de gelukkige getuige van een toegift, en ook vanavond besluit de band na een korte pauze het podium weer te betreden. We krijgen twee nummers te horen en een intro dat verdacht veel lijkt op dat van 'The Sacrament'. Niets is minder waar, "Just a joke and thank you", grapt Ville en verlaat het podium. Het einde lijkt in zicht, het einde is in zicht, het ís het einde. HIM kende een paar (korte) jaren een kleine dip qua live-reputatie maar lijkt anno 2008 weer volledig opgekrabbeld. Iedereen die in het verleden is teleurgesteld kan de volgende keer met een gerust hart plaats nemen tussen het publiek. De band is gegroeid en de fans ook. Godzijdank.