VERSLAG: Beyoncé / Jay-Z - 19/6 - Amsterdam ArenA

On The Run II

Noem één koppel dat het nog meer voor elkaar krijgt om het Louvre af te huren om een ‘simpele’ videoclip op te nemen. Ja, Kim Kardashian en Kanye West misschien, maar dan was het bij lange na niet zo’n smaakvol en geëngageerd geheel geworden als Beyoncé en Jay-Z (aka The Carters) afgelopen vrijdag met de video voor ‘Apesh*t’ lieten zien. Opeens was er een nieuwe plaat, EVERYTHING IS LOVE, met negen nieuwe nummers, waaronder dus die krankzinnige single. Dat beloofde vast nieuwe muziek voor de eerste van twee On The Run II-shows in de Johan Cruijff ArenA, dachten velen.

On The Run, een soort duoshow waarmee de twee supersterren in 2014 in Europa alleen Parijs aandeden, maar waarvan wel een weergaloze registratie bij NPO3 te zien was, is dit jaar – godzijdank - dus ook in Amsterdam te zien. Twee keer zelfs, waarbij de lege stoeltjes (in elk geval op de eerste avond) op een paar handen te tellen zijn. Gezien de redelijk stevige ticketprijzen - €220 voor een kaartje in de voorste vakken, ongeveer de helft voor staanplaatsen verderop in de zaal – zou je dat best bijzonder kunnen noemen, ware het niet dat hier natuurlijk twee van de grootste popsterren van de afgelopen vijftien jaar staan.

Wie de twee een beetje kent, weet dat het niet de vraag is óf ze die ticketprijzen waar gaan maken, maar hoe ze dat gaan doen. Deze show is namelijk niet ‘gewoon’ een optreden, maar laat zich beter beschrijven als een ruim twee uur durende ervaring.

Tijdens ‘Drunk In Love’ bestormen de twee aan weerszijden van elkaar de twee meterslange catwalks, waar aan het einde ook nog een heel deel ervan omhoog blijkt te kunnen, waardoor Beyoncé uiteindelijk in de lucht zweeft. Vervolgens splijten de twee schermen open en verschijnen er in de twintig vierkante vakken erachter evenzoveel bandleden, die overigens in het eerste deel van het optreden weinig ruimte krijgen om echt hun stempel te drukken.

Dat is verderop in het optreden wel anders, als in een van die vakken een swingende bassiste ‘Déja Vu’ inleidt met een geweldige solo, even later bijgevallen door een drummer en een drietal blazers, om zo een van de vele duetten van de avond tot een hoogtepunt te brengen. De band staat op precies het juiste moment muisstil tijdens ‘Diva’ en verzorgt op een ander moment weer een onverwacht big band-intermezzo als slotstuk bij ‘Ring The Alarm’, terwijl we gelijk erna verrast worden met een set violen als intro voor ‘I Care’.

Muzikaal is het dan ook een ruime voldoende – en dat terwijl het gros van de begeleiding toch gewoon van een bandje lijkt te komen. ‘Lijkt’, omdat de kwaliteit van het geluid op vrijwel iedere plek in het veld van zo’n belabberd niveau is dat het, vooral in het eerste uur, soms amper te horen is. Dat mag de pret overigens niet drukken, al is het maar omdat onze oren niet de enige zintuigen zijn die geprikkeld worden. Visueel imponeert het namelijk nog veel meer - en niet alleen vanwege de tien(!) verschillende outfits van Jay-Z (tegenover zeven van Beyoncé, gek genoeg).

Er zit een bepaalde structuur in de show – goh – die voortdurend werkt als een trein. Iedere zoveel nummers is er even een ‘rustmomentje’, voor zover je daarvan kunt spreken met de adembenemende video’s die op deze momenten getoond worden, zodat Bey of Jay even later weer in een nieuwe outfit de show kan stelen.

Na een klein uurtje kunnen we in elk geval alvast één conclusie trekken: er is maar één iemand die deze show echt draagt. Juist ja, Beyoncé. Dat wil niet zeggen dat Jay-Z er niks van bakt, maar de manier waarom Mrs. Carter bij vrijwel elk van haar nummers de show steelt, is simpelweg verbluffend. De opera-achtige zang in ‘I Care’, de weergaloze uithaal in ‘Family Feud’ en – qua zang – het onomstreden hoogtepunt van de show: de zangeres zittend op het podium in een huidkleurige jurk vol met franjes, terwijl ze een weergaloze versie van ‘Resentment’ zingt.

Het échte hoogtepunt volgt pas helemaal aan het einde, als we eerst minutenlang beelden van onder meer dochtertje Blue Ivy zien, evenals (uniek?) materiaal van hun bruiloft en andere intieme beelden, waarna ze hand in hand terugkomen voor onder meer ‘Forever Young’. Een even krachtige als stijlvolle middelvinger naar iedereen die dacht dat hun huwelijk op knappen stond. Het zijn de sleutelwoorden van deze avond: krachtig, stijlvol en (vooral) subliem. Daar hebben ze geen nieuwe muziek voor nodig.