VERSLAG: Guns N' Roses - 04/07 - Goffert Park

Guns N’ Roses - 4/6 - Goffertpark

Nog geen jaar nadat Guns N’ Roses in het Goffertpark speelde, keert de band in het kader van nog steeds dezelfde reünietour terug naar Nijmegen. Als voorprogramma hebben de rockgrootheden ditmaal Gojira en Volbeat meegenomen. De overeenkomst tussen deze bands is, naast dat ze vandaag openen voor Guns N’ Roses, dat de laatste plaat een toegankelijker geluid laat horen waarmee een groter publiek wordt aangesproken. In het geval van Gojira betekent dat een volgende stap in een indrukwekkende evolutie. In het geval van Volbeat het afvijlen van de scherpe randjes met een veilig en weinig opzienbarend album tot gevolg.

Het is aan het Franse Gojira om het spits af te bijten. Om te beginnen: drummer Mario Duplantier is een machine en de rest van de band doet niet voor hem onder. Gojira grossiert in loodzware riffs, loeistrakke drums maar vooral: goede nummers. Hier staat de toekomst van de metal, ondanks dat verschillende Guns N’ Roses fans wat verwilderd kijken naar het muzikale geweld dat zich voor hun neus afspeelt. Vanavond draait dan ook vooral om het verleden. Ondertussen hebben de Fransen het prima naar hun zin. Zanger Joe Duplantier probeert serieus te kijken maar kan een lach niet onderdrukken. Gitarist Christian Andreu en bassist Jean-Michel Labadie proberen het niet eens en stralen ook.

Dan is er Volbeat. Waar Gojira de toekomst vertegenwoordigt, gooien de Denen het over een andere boeg: gemakkelijk in het gehoor liggende rock die gemaakt lijkt te zijn om een zo groot mogelijk publiek aan te spreken. De meeste nummers klinken als andere acts, van Johnny Cash (is Sad Man’s Tongue, hoe lekker ook, nou een cover, een rip-off of een tribute?) tot Metallica en na verloop van tijd zelfs als elkaar. Misschien is een concert van Guns N’ Roses echter niet de plek om het te hebben over muzikale relevantie. Vandaag draait om entertainment en daar zorgt Volbeat voor, ondanks dat een optreden van de Denen voelt als een maaltijd bij McDonalds: even lekker maar weinig memorabel. .

Waar we net nog Volbeat beschuldigden van muzikaal weinig relevant zijn zou dat strikt gezien bij Guns N’ Roses ook kunnen. Maar het is Guns N’ Roses. Legendes. Ooit de grootste band op aarde. En belangrijker: de band heeft een muzikale erfenis achter zich waar Volbeat alleen maar van kan dromen. Dan maakt het niet uit dat de band al decennia niets noemenswaardigs meer heeft uitgebracht. En wat blijkt: de heren zijn wat ouder geworden, maar nog steeds in staat om een prima show at te leveren, hoewel een iets ingedikte setlist het optreden naar een hoger niveau had kunnen tillen. Guns N’ Roses speelt ruim drie uur, maar de show kende iets te veel minder interessante momenten.

Net als vorig jaar openen Axl en kornuiten met ‘It’s so easy’. Gaandeweg zal blijken dat de setlist grotendeels overeenkomt met die van vorig jaar. Axl rent rond en toont ons zijn bekende poses. Slash vuurt stoïcijns zijn eerste solo’s af op het publiek en Duff McKagan is gewoon cool. Tot zover is het een vertrouwde Guns N’ Roses show. Al bij tweede nummer ‘Mr. Brownstone’ klinkt Axl al alsof hij buiten adem is. Gelukkig neemt hij af en toe de tijd om even van het podium te gaan om bij te tanken (wat zou hij daar doen?) waarna het weer even beter klinkt. Gedurende de avond blijkt de stem van Axl heen en weer te schieten tussen prima en pijnlijk.

Van Slash is bekend dat hij als je er een kwartje in gooit blijft soleren. Halverwege het optreden wacht de band geduldig tot hij een van zijn eindeloze solo’s afrondt en eindelijk ‘Sweet Child o’ Mine’ inzet. Vooral ‘Coma’ lijkt iets los te maken in de met hoge hoed getooide gitarist. Hij lacht breed, rent rond en springt op en neer. Zelfs Axl lijkt geamuseerd. Zolang Slash speelt is het gitaargeluid vet. Zodra hij even zijn gitaar laat rusten valt op dat de slaggitaar van Richard Fortus erg zacht staat en dat het totaalgeluid erg dun is.

In de ruim drie uur dat de band speelt komen veel covers voorbij waarvan de meeste weinig toevoegen. Uitzondering hierop is ‘Black Hole Sun’, een prachtig eerbetoon aan de vorig jaar overleden Chris Cornell. En ja, ‘Knockin’ on heaven’s door’ was een hit en stond op Use Your Illusion II, maar het blijft een draak van een nummer.
Verder: zijn die nummers van Chinese Democracy echt nodig? Daar tegenover staan natuurlijk wel al die klassiekers waar Guns N' Roses er zoveel van op zijn naam heeft staan, van 'November rain' tot 'Paradise city' en van 'Civil war' tot 'You could be mine', en dat is nog maar het topje van de ijsberg. Mede hierdoor voelt het optreden als een serie hoogtepunten met daartussen iets te veel opvulling.

Guns N’ Roses zien is voor velen een bucketlistdingetje. En bij vlagen is de band heel erg goed. Die momenten worden echter te veel afgewisseld met inwisselbare nummers en nodeloze solo’s. Dat Guns N’ Roses na deze reünietour nog wat nieuws gaat doen lijkt niet waarschijnlijk. Daarvoor leunt de band nu te veel op het oude werk. Is dat erg? Nee. Dankzij twee optredens in korte tijd in het Goffertpark hebben veel mensen dit item van hun bucketlist kunnen strepen. En die oude nummers horen spelen door een aantal van de kernleden van de band is nooit een straf.