VERSLAG: Ben Howard - 7/7 - AFAS live

Ben Howard - 7/7 - AFAS live

“Ja, het was wel leuk, maar wel een béétje saai.” Dat is het soort kwalificaties dat je na afloop van het optreden van Ben Howard in de AFAS Live bij het naar buiten lopen voorbij hoort komen. Dat valt ergens te begrijpen, ware het niet dat je op voorhand eigenlijk al had kunnen verwachten dat de eigenzinnige Brit geen ‘oud’ werk (lees: dat van de weergaloze debuutplaat Every Kingdom) zou spelen.

De experimenteerdrift van de voormalige surfer is namelijk meer en meer op hol geslagen – en dat is positiever dan dat het klinkt. Zo blijkt wel op zijn nieuwste plaat Noonday Dream, waarop hij, nog meer dan op voorganger I Forgot Where We Were de diepte opzoekt. Dat doet-ie vooral aan de hand van breed uitgesponnen gitaarmelodieën, waarvan het op voorhand natuurlijk altijd de vraag is hoe zoiets live overeind blijkt.

Waar Howard de vorige keer in de AFAS, een kleine vier jaar geleden, regelmatig nogal verzoop in zijn eigen ideeën (en het veel te grootse geluid), heeft hij er deze keer veel beter over nagedacht, zo lijkt het. Het geluid is – zeker voor AFAS Live-begrippen – weergaloos, wat met zulke gelaagde liedjes geen overbodige luxe is. Van opener ‘The Defeat’ tot aan diep in de toegift blijft die geweldige geluidsmix overeind, waardoor die achtkoppige band waarmee hij tegenwoordig tourt, een ontzettende toevoeging blijkt te zijn.

Natuurlijk is er bij velen de teleurstelling dat er geen nummers van de debuutplaat voorbijkomen, maar het siert Ben Howard alleen maar dat hij nóg meer zijn eigen pad kiest. Noem het eigenwijs, noem het stoïcijns – zeker gezien het summiere aantal praatjes dat hij met het publiek voert, maar aan de andere kant behoeft een set als deze ook weinig inleidend geleuter. Neem ‘End Of The Affair’, samen met ‘A Boat To An Island On The Wall’ de twee hoogtepunten uit de bijna twee uur durende set, die hij (samen met zijn band) zo geraffineerd inleidt, begeleidt en uitspint tot bijzonder fraaie uitspattingen, dat je alleen maar ademloos kunt toekijken.

Het is dan misschien niet heel sprankelend, óók door het gebrek aan publieksparticipatie, maar je mag het op z’n zachtst gezegd virtuoos en vooral heel knap noemen dat Howard, strak vasthoudend aan zijn eigen visie en ideeën, nog steeds zoveel succes weet te boeken. Vanavond is daarop geen uitzondering.