VERSLAG: Wolfmother - 24/07 - Melkweg

Wolfmother

Hoewel begonnen als band weerspiegelt Wolfmother eigenlijk enkel de muzikale visie van zanger en gitarist Andrew Stockdale. De band zag de afgelopen jaren haar line-up wijzigen met Andrew als constante factor. Tijdens de live optredens en op de cd’s blijft de muzikale visie van hem echter gelijk; energieke rock ‘n rol dat één op één lijkt overgenomen van Led Zeppelin en Black Sabbath.

Vanavond vormt Stockdale met vier mannen Wolfmother. Zijn zang en gitaarspel wordt ondersteund door keyboards, drums en bas. Meer heeft de rock ‘n rol ook niet nodig. Andrew heeft een hoge stem die doet denken aan Robert Plant. Hiermee stuwt hij het ritme van de verschillende nummers omhoog.

Met deze basis staat het optreden als een huis. Andrew weet hoe hij goede rock ‘n roll liedjes moet schrijven. De meezingbaarheid en energie van liedjes als ‘New Moon Rising‘ en ‘White Unicorn’ slaan met het grootste gemak over op het publiek. Grote mosh pits, dames die het podium bestormen en rondvliegende bierglazen zijn het resultaat. De enorme bos haar van Andrew draait in het rond en hij tovert de mooiste rock ‘n rol poses uit zijn repertoire. Of hij nu hoog springt of een gitaarsolo speelt met zijn instrument losjes in de lucht, het ziet er allemaal even cool uit.

In de bezetting van vanavond is er echter ruimte voor meer dan slechts clichés. Het genre staat als een huis bij deze kerels. De nummers swingen van begin tot einde. Het orgel biedt een mooie aanvulling door in het begin van het optreden wat rust te creëren met aan The Doors denkende melodieën. De band zelf wisselt ook. Tussen de metal en hardrock door lijken wij even een stukje van ‘ Start Me Up’ van The Rolling Stones te horen. Daarmee vliegt de tijd voorbij en laat Andrew Stockdale eigenlijk vooral horen hoe tijdloos niet alleen de rock ‘n rol van Led Zeppelin en Black Sabbath is, maar ook dat Wolfmother - in welke variatie dan ook - inmiddels als een tijdloze rockband mag worden beschouwd.