VERSLAG: John Prine - 10/08 - Paradiso

John Prine

John Prine is een grote naam in de country en Americana. Hij won twee Grammy’s, schreef wereldbekende hits voor bijvoorbeeld Bonnie Raitt (‘Angel From Montgomery’) en is één van de favoriete tekstschrijver van Bob Dylan. Dit jaar kwam Prine ook nog eens met een nieuwe plaat. The Tree Of Forgiveness is een geweldige cd waarbij de diepe, raspende stem van Prine terecht de hoofdrol opeist. Zeer minimale, muzikale ondersteuning geven de nummers extra kracht.

In Nederland viel John Prine sinds zijn debuutalbum uit 1971 weinig te bewonderen. Op vrijdagavond in Paradiso kunnen een flink aantal gelukkigen de legende in de uitverkochte kerk aan het werk zien. Alles is ingesteld op de oude zanger. Er zijn geen staplaatsen, maar Paradiso is gevuld met opklapstoeltjes.

Na een kort voorprogramma van Tanya McCole loopt John Prine iets voor half negen het podium op. Prine is 20 jaar geleden hersteld van keelkanker. Derhalve beweegt hij zijn hoofd iets moeizamer. Dit maakt dat de zanger een fragiele uitstraling heeft. Hierdoor komen de scherpe teksten van zijn liedjes nog indringender binnen. Alsof de sublieme muzikale ondersteuning nog niet voldoende was.

Prine begint met het nummer ‘Six O’Clock News’ van zijn eerste album. Er is een vier man sterke begeleidingsband. De muzikanten schikken zich gelijk naar de achtergrond. John Prine zingt zachtjes. Het lukt de muzikanten zowaar om nog zachter Prine aan te vullen. Dat gebeurt met lekker kabbelende drum en bas, maar vooral met mooi steel- en slidegitaar. Het is klassieke country, maar met een ingetogenheid die ook de band van Leonard Cohen had. Elk nummer weer weten de heren het publiek te verrassen met net de juiste intonaties. Zonder enige franje, want qua lichtshow lijkt het gezelschap in een gezellig verlichte woonkamer te spelen.

Hoe mooi dat kan zijn hoor je aan het einde van een blok nummers dat John Prine alleen speelt. ‘Sam Stone’ begint als een solo nummer met daarin aandacht voor het verhaal van een Vietnam veteraan. Onmerkbaar spelen de bassist en gitarist halverwege mee totdat je plots verrast wordt met een prachtig jankende solo die nergens vandaan lijkt te komen. Net zo mooi is het melancholisch aanvoelende ‘Paradise’ waar Prine - samen met voorprogramma McCole – de avond afsluit. Prachtig brengen de muzikanten de Amerikaanse country samen met de Ierse achtergrond van McCole.

Met zijn 71-jaren is het een unicum om deze legende in Nederland te kunnen zien. Paradiso creëert er met stoeltjes, gesloten bar en sfeervolle verlichting een unieke sfeer voor. Iets wat John Prine met beide handen grijpt om een concert te geven dat over veel jaren nog herinnerd zal worden. John Prine is geen man van grote gebaren en swingende rock ’n roll. Hij schrijft goede nummers en daar draait het vanavond ook om. De zacht schrapende stem van John Prine en een sterke begeleidingsband maakt dat Paradiso twee uur lang doodstil aan de lippen van deze countrylegende hangt.