VERSLAG: Damien Rice - 10/08 - Caprera Bloemendaal

Damien Rice - Caprera Bloemendaal

Het is een vrij zeldzaam fenomeen, de Ierse singer-songwriter op Nederlande bodem. Besloot je toch maar niet naar Best Kept Secret te gaan in 2013 (met toenemende spijt, elke minuut), was het maar de vraag wanneer Damien Rice opnieuw een bezoekje kwam brengen. Fans van het eerste uur die een kaartje wisten te bemachtigen rekenden zich om die reden enorm gelukkig.

Deze avond hing er vooraf wat extra spanning in de lucht: code geel tijdens een optreden in een openluchttheater klonk als een net zo akelige combinatie als mint en chocolade. Maar de die-hard fans kwamen, en het optreden ging door.

Rijen aan gekleurde poncho's kijken elkaar wat beteuterd aan op de stenen trappen van het openluchttheater Caprera. Het regent onafgebroken sinds de wachtrij. Damien Rice komt tevoorschijn, werpt één blik op het publiek en de druppels die maar uit de lucht blijven komen. “I’m Irish. I bring the rain with me,” verklaart de zanger. Damien weet onmiddelijk de bedrukte sfeer te verlichten.

“Dus.. Wat zal ik eens spelen, jongens?” Hij lijkt vastbesloten om deze avond elke cent waard te maken. De eerste noten van ‘Delicate’ breken de stilte, en halverwege loopt het kippenvel al over de armen. Een spotlight is voldoende om een prachtige setting te maken van zijn zwaarbeladen verhalen. De magische setting van Caprera werkt bovendien als een versterker op zijn sprookjesachtige zang.

Tijdens ‘Volcano’ wordt er uitbundig gelachen, wanneer Damien het publiek in canon laat zingen. Hij blijkt ook nog eens een uitstekend dirigent.

De regen lijkt onverbiddelijk mee te gaan op Damien zijn wensen. Hij wandelt onder zijn beschutte podium vandaan voor een akoestische versie van ‘Cannonball’. De regen houdt z’n adem het gehele nummer in. De tranen rollen als dikke druppels over onze wangen.

“So... I’m not sure quite sure if I should go happy or sad for this set.” De doorweekte fans op de tribune zijn unaniem: dit is de perfecte avond voor sad songs. ‘The Greatest Bastard’ klonk nog nooit zo mooi, als met een hoosbui op de climax van het nummer.

En de nummers blijven maar verdrietiger worden, waarschuwt hij. ‘Elephant’ gaat de boeken in als een van ’s werelds mooiste livenummers ooit geschreven. Vooral het contrast tussen zijn fluisterende zang en de emotionele pieken waarop hij de longen uit zijn lijf zingt zijn indrukwekkend.

Terwijl de lucht langzaamaan dicht trekt en onheilspellend donker wordt, probeert Damien de goede sfeer er in te houden: “Some things never change.. like this rain..”

We zouden bijna vergeten dat de tour in het teken staat van 'woodwaterwinter', en we dus ook nieuw materiaal te horen krijgen. Hij speelt de nieuwe song ‘Your Astronaut’ vanachter de piano, wederom een prachtige ballad die we ongetwijfeld op repeat gaan draaien.

De stromende regen heeft inmiddels ook Damien op het podium bereikt, maar hij speelt onverstoorbaar door. De donder klinkt, de bliksem flitst: Damien zet een tandje bij, zijn pianospel en zang galmen boven de herrie van de hoosbui. Het publiek joelt, klapt en geniet van dit bizarre spektakel.

Het leek deze avond alsof de opgekropte emoties van een paar honderd man was samengeperst en uitgeknepen. De hemel huilde, bibberde en schokte mee met het spektakel dat Damien Rice heet. Deze man, alleen, met slechts zijn stem en een akoestische gitaar, maakt deze bizarre avond elke seconde onvergetelijk.

Het hoogtepunt van de set is ook het onvermijdelijke einde dat veels te vroeg te kwam: de bliksem komt te dichtbij, en de organisatie trekt definitief de stekker er uit. Damien wordt met zichtbare teleurstelling van het podium begeleidt en de fans moeten de artiest zonder applaus achter zich laten.

Of het concert nog een staartje krijgt, blijft in het midden. De organisatie heeft nog niet aangekondigd of het de tickets zal vergoeden of dat het een tweede concert zal inplannen. Hoewel het verstandiger was geweest om het concert van tevoren af te blazen, heeft Damien Rice het absolute beste gemaakt van ongebruikelijke omstandigheden.

Foto: archief