VERSLAG: Tom Musca - 18/3 - W2

Tom Musca - 18/3 - W2

Wat krijg je als je een collaberatie opzet tussen de Verkadefabriek, Artis en W2? Jawel, FABRIKAAT. Deze avond zorgt de W2 ervoor dat Tom Musca weer thuis in de schijnwerpers staat mèt percussionist piMba en hier zijn nieuwe CD presenteerd die de naam ‘Lucifer My Love’ draagt.

Voor degene die Tom Musca nog niet kennen is het wellicht een fijn plan om deze uitermate getalenteerde jongeman in het spotlicht te zetten. Tom is in weze een singer-songwriter met een geheel eigen sound. Denk aan een man met een akoestische gitaar en een hoop sfeervolle effecten, waaronder veel echo, waarmee hij zijn canvas beschilderd. Ja, deze man houdt ècht wel van wat echo. Daarnaast tevens nèt zo opvallend is dat de stem van Tom ontzettend dynamisch is; hij gebruikt hem zelfs als een instrument. Een cliché vergelijking is dan ook Jeff Buckley en vanuit mijn eigen standpunt; Martin Grech.

In het knusse plekje van de foyer van de W2 laten Tom en Pim zien wat een goede connectie tussen muzikanten terweeg kan brengen. De twee jongemannen creeëren een toegankelijke, ontspannen en warme sfeer die ook op het zittende en genietende publiek slaat. En dàt voor een tweetal dat al een jaar niet meer samen heeft opgetreden. Zelden was er zoveel plezier te zien bij onderlinge muzikanten en de glimlachen die worden uitgewisseld door de twee brengen bij de genieters ook een glimlach terweeg wat weer zorgt voor een gemakkelijkere atmosfeer.

Het nieuwe materiaal van Tom en piMba geeft ons een sneak-preview op het nieuwe album dat ook ditmaal weer overstroomd met een intieme sfeer. Musca’s melancholische vocals dragen de rillingen over je rug mee terwijl hij de octaven af lijkt te rennen en hij menig mens nog blijft verbazen met zijn stembereik dat zelfs neigt naar falsetto.
Desalniettemin lijkt het publiek wat verlegen en Tom probeerd het ijs te breken waarop recesent in kwestie Tom vraagt; “Tom, doe je ook verzoekjes? Kun je het laatste nummer van je debut album spelen? Ik ben even de naam kwijt.” (dit nummer was overigens ‘pull me inside’)
Waarop Tom antwoord dat hij niet meer weet hoe dat nummer gespeeld word en na een probeersel hoor je menig mens èn Tom in lachen uitbarsten. Het ijs is duidelijk gebroken.
Ook de crowd-pleaser ‘disappear’ komt langs en laat ons weer een Tom zien die met een cello strijkstok een soundscape intro maakt voor het nummer en hiermee een beklemmende doch prachtige sfeer neerlegt door zijn vocals als een warme deken over de soundscape te leggen.

Een man die zijn talent benut en een spel neerzet wat meeslepend en tevens energie-boostend werkt.
Waarom deze jongeman nog niet doorgebroken is, is een raadsel. Tom Musca is iniedergeval mijn favoriete act van Nederlandse bodem.