VERSLAG: Patrick Watson - 23/3 - Doornroosje

Patrick Watson - 23/3 - Doornroosje

De naam Patrick Watson zal de oplettende muziekliefhebber niet zijn ontgaan in 2007. Optredens op Lowlands en in het voorprogramma van Cold War Kids waren niet de minste en het winnen van de prestigieuze Canadese Polaris Music Prize gaf landgenoten Arcade Fire het nakijken. Het album ’Close To Paradise’ uit 2006 geeft ook alle reden tot jubelen, hierin wordt je meegenomen op een reis door zijn curieuze wereld vol ingetogen meesterwerken die bol staan van creativiteit. Genoeg geschiedenis, het is 2008 en drie uitverkochte shows in Nederland geven genoeg mensen de gelegenheid alsnog kennis met deze man en zijn band te maken.

Voicst staat, net als tijdens de shows in Portugal, Spanje en Frankrijk, in het voorprogramma met een akoestische set. In eerste instantie een vreemde keuze in mijn ogen, omdat Voicst toch te boek staat als een energieke act, zowel op plaat als op het podium. Maar goed, wie zich niet durft te vernieuwen vervalt in herhaling. De voltallige liveband is van stal gehaald, dat wil zeggen met blazers en pianist, om een korte set te spelen. Vertolkingen van beide albums worden leuk gebracht, maar of het iets extra’s biedt? Niet echt. Het enige moment waarop daadwerkelijk iets wordt toegevoegd aan het welbekende Voicstgeluid doet zich voor aan het einde als de drummer van Patrick Watson meespeelt. Vermakelijk is het zeker en wellicht een unieke kans om deze Nederlandse band eens vanuit een ander perspectief te beluisteren.

Luchtig betreed Patrick Watson met zijn drie compagnons het podium. Al rokend neemt de goed gemutste frontman plaats achter zijn piano om de zaal anderhalf uur lang onder te dompelen in zijn wereld. De teer en nicotine mogen dan schadelijk zijn voor menig stemband, daar is bij meneer Watson echter niks van te merken. Een dergelijk breekbaar en fragiel stemgeluid is zeldzaam en vergelijkingen met Jeff Buckley worden snel getrokken, maar blijken zeker niet misplaatst. Samen met de band worden de songs sfeervol gebracht en de zaal is moeiteloos stil te krijgen.

De band zoekt live de grenzen op tussen dromerige psychedelica en melancholische tranentrekkers die de zaal met een gebroken hart achter laten. De uitvoering van ’Weight Of The World’ ontaard uiteindelijk in een dynamische geluidsexplosie van jewelste, maar direct daarna volgt ’Slip Into Your Skin’ dat zo ingetogen ontroerd dat het contrast nog groter wordt dan dag en nacht. En nergens word gesnoept van teveel muzikale vruchten, het unieke geluid blijft gehandhaafd en verdiept. Want als er gevraagd wordt of men het erg vind als er wat geïmproviseerd word is de reactie niet minder enthousiast.

En zelfs dan is de koek nog verre van op. Op het moment dat Patrick Watson met stoel de zaal inloopt om vervolgens midden in de zaal ’Man Under The See’ unplugged ten gehore te brengen hangt sfeervol Doornroosje muisstil aan zijn lippen. Bij het refrein mag er meegezongen en geneuried worden en hier de zaal geeft hier gretig gehoor aan. Het applaus dat volgt is oorverdovend. Vanavond is wederom bewezen dat er veel moois uit Canada komt en dat je daarvoor niet met een rugzak door de bossen hoeft te lopen. Sluit je ogen en laat je meenemen door het wonderschone landschap van Patrick Watson. Deze kans zal zich voor de pechvogels hopelijk weer snel aandoen, zij die aanwezig waren zullen gretig uitkijken naar zijn terugkomst en klaar staan voor een heldenonthaal. Of hij al prijzen heeft gewonnen in 2008? Nog niet, maar wat dacht je van concert van het jaar??