VERSLAG: Bloc Party - 15/10 - AFAS Live

Bloc Party

Toen Bloc Party rond het begin van de lente aankondigde zeven maanden later in de AFAS Live te staan, was het hoongelach niet van de lucht. Want: wat heeft die band in vredesnaam nog in een zaal van die grootte te zoeken? Oh, ze spelen Silent Alarm integraal? Nou, dan nog. Véél te groot. Op zich een logische gedachte, zeker met in het achterhoofd de show van een jaar of vijf geleden op dezelfde locatie, die toen vrij pijnlijk verplaatst moest worden naar de Melkweg.

Maar ja, ze spelen dus wel die vrij iconische debuutplaat integraal live – een uitgelezen mogelijkheid voor veel muziekminnende millennials om wat mooie jeugdherinneringen op te halen. Tel daarbij op dat de zaal voor zo’n driekwart vol staat met Engelsen en voilà, de AFAS blijkt opeens helemaal niet zo heel erg veel te groot. Waarom het bordje ‘uitverkocht’ buiten op de deur hangt, is overigens wel een raadsel: op veel plekken in de zaal zie je zulke gaten, dat je afvraagt of er voorbereidingen voor een circle of death worden getroffen.

Daarover gesproken: het is allemaal wel wat tam. Aanvankelijk denk je nog dat dit te maken heeft met de eerste paar nummers – ‘Compliments’, ‘Plans’, ‘Luno’, ze spelen de plaat tenslotte, heel slim, achterstevoren – maar als de vlam bij ‘Price of Gasoline’ nog steeds niet echt in de pan is geslagen, begint het toch wat zorgwekkend te worden.

Veel bezieling zit er dan ook niet echt in bij de altijd al wat stoïcijnse bandmaats van Kele Okereke, met uitzondering van drummer Louise Bartle, die een paar jaar geleden Matt Tong verving en sindsdien alleen maar indruk heeft gemaakt. Ook Okereke zelf heeft er wel een beetje zin in, maar het is allemaal niet bepaald wat je op voorhand zou verwachten als je gaat naar wat misschien wel de laatste Bloc Party-show op Nederlandse bodem kan zijn.

Nee, afgezien van een vermakelijke sneer richting de beveiliging, over dat het hun baan is om ervoor te zorgen dat mensen niet over de barrier op hun snufferd donderen als ze aan het crowdsurfen zijn (hup Kele), en een aantal meezing- en klapmomentjes, is het wat aan de laffe kant. Natuurlijk zorgen de klappers ‘Banquet’, ‘Helicopter’ en ‘Like Eating Glass’ (wat overigens een hele goede afsluiter is) voor wat vuurwerk, maar ook hier blijft het voornamelijk beperkt tot het refrein. Zonde, zeker voor wie vooraf had verwacht dat de zaal bomvol zou staan met ‘superfans’, zoals Okereke ze noemt. Misschien dat deze show wat dat betreft wél beter in Paradiso of TivoliVredenburg had kunnen staan.

Enfin, het mocht niet zo zijn. Het is even schrikken als laatstgenoemde nummer al na een minuut of 50 wordt ingezet, tekenend voor het moordende tempo dat de Engelse band erop nahoudt. Gelukkig maken ze het ‘goed’ met een dubbele toegift, waarin de frontman nog even wat zieltjes wint door speciaal voor ‘Tulips’ – ‘Your national flower!’ - terug het podium op te komen. Overigens staan deze twee toegiften in schril contrast tot het eerste deel van de set en zijn ze daarmee tekenend voor de Grote Aftakeling die zich een jaar of zes geleden al heeft ingezet bij de band: geen enkel nummer (‘Storm and Stress’, ‘The Prayer’, ‘Little Thoughts’, komt ook maar in de buurt van wat we een halfuur daarvoor hoorden. Pijnlijk – en tegelijkertijd opnieuw een teken dat De Band die Nooit Echt Doorbrak hun instrumenten wellicht toch beter een keer aan de wilgen kan hangen.