VERSLAG: U2 - 07/10 - Ziggo Dome

U2

‘Statues fall, democracy is flat on its back’, zo klinkt het in het tweede couplet van ‘The Blackout’, openingsnummer van de eerste van twee grootse U2-shows in de Ziggo Dome. Bono will be Bono, zullen we maar zeggen. Want, zoals we inmiddels van de Ieren gewend zijn, zit ook het vorig jaar verschenen Songs of Experience weer vol (venijnige) politieke statements.

Dat geldt nog veel meer voor de nieuwe eXPERIENCE + iNNOCENCE Tour die - juist ja – een vervolg is op de iNNOCENCE + eXPERIENCE Tour, de tournee ten gevolge van het uitbrengen van Songs of Innocence, waarmee de heren deze zaal zo’n drie jaar geleden aandeden. Toen voor een stijf uitverkocht vierluik, dit jaar houden ze het bij twee bomvolle showtjes. Gezien de hier en daar wat fragiel klinkende Bono, is dat ook geen slecht idee.

Daarmee hebben we eerlijk gezegd ook wel gelijk het enige minpunt van de avond te pakken, want los daarvan laat U2 vanavond zien op alle vlakken nog steeds een van ’s werelds grootste rockbands te zijn. Dat begint bij die krankzinnig grote productie, grotendeels uiteengezet door creative director Willie Williams, met wie de band al zo’n 35 jaar samenwerkt. Leuk feitje voor wie zich het scherm van de shows van 2015 nog kan herinneren: het huidige scherm (31 bij 8,5 meter, verspreid over de lengte van de vloer) heeft maar liefst een negenmaal hogere resolutie. Daarnaast blijkt er binnenin het scherm een loopbrug gebouwd te zijn die niet alleen dient om de heren van het ‘gewone’ podium naar een kleine cirkel achterin de Ziggo Dome te brengen, maar bovendien fungeert als een soort derde ‘podium’, waarop ze een significant deel van het optreden spenderen.

Maar, bovenal is het scherm een middel om de politieke boodschappen van U2 flink wat kracht bij te zetten. Zo zien we de oude MacPhisto – Bono’s alter ego, afkomstig uit de Zoo TV Tour in het begin van de jaren ’90 – opeens weer terug dankzij een Snapchat-filter dat de filantropische Ier ervoor heeft laten maken. Hij steekt de draak met Europese misstanden, door onder meer het vluchtelingenprobleem aan te kaarten, dat we even later aan de hand van beelden van dobberende, overbevolkte rubberbootjes groot uitgebeeld zien. Dit soort video’s worden afgewisseld met die van marcherende neonazi’s en andersoortige drama’s waar het 21e eeuwse Europa tegenwoordig mee te maken heeft. Nee, ‘subtiliteit’ komt nog steeds niet in het vocabulaire van de zanger voor. Misschien maar goed ook.

Goed, dan het muzikale gedeelte. Je zou haast vergeten dat dat ook nog een rol speelt op een avond waarin je voortdurend overdonderd wordt door het visuele spektakel. Aanvankelijk worden de eerste nummers van de meest recente plaat – ‘The Blackout’ en ‘Lights of Home’ nog wat droogjes (en vooral: héél hard) – de zaal in gevuurd, maar vanaf oudje ‘I Will Follow’, U2’s tweede single ooit, komt er wat meer gevoel en balans in het opreden, zo lijkt het. Door het machtige scherm weet je nog steeds niet waar je kijken moet, maar in elk geval ligt de focus weer even op de muziek, zéker als niet veel later knaller ‘Beautiful Day’ klinkt. Daar zie je weer een slimme zet van de band: dankzij de felle ledstrips, die bevestigd zijn aan de laagste randen van het podia, worden vooral de hoofden en wild bewegende armen van de voorste twintig, dertig rijen belicht, waardoor het (zeker vanaf boven) een continu spektakel lijkt.

Het is een mooi blokje, waarbij ook ‘Zoo Station’ de nodige aandacht krijgt dankzij een handig praatje van Bono over de Europese steden die ze deze tour mogen bezoeken (‘cities such as Madrid, Brussels, Amsterdam and… Berlin!’). Als ze zich even later verplaatsen het kleine, ronde podium achterin de zaal, kan het vuurwerk pas echt beginnen. ‘Elevation’ en ‘Vertigo’ worden na elkaar op het publiek afgevuurd, gevolgd door het mooie, nieuwe en akoestische gespeelde ‘You’re The Best Thing About Me’ (met opnieuw een wat matige Bono, overigens) en ‘Summer of Love’, waarbij Adam Clayton en Larry Mullen Jr. even opzij stappen en Bono en The Edge elkaar meer dan geweldig aanvullen.

Daarna, krijgen we met onder meer klassiekers ‘New Year’s Day’ en het nog steeds even prachtige – en bovendien geweldig gespeelde – ‘City of Blinding Lights’ nog meer moois voorgeschoteld, terwijl de hoeveelheid beelden met mensonterende taferelen op de schermen zich inmiddels in rap tempo afwisselen. Tsja, niemand had gezegd dat het een gezellige avond zou worden, toch?

Toch sluit U2 de avond af met een flinke hoeveelheid feelgood, door tijdens het nieuwere ‘Love Is Bigger Than Anything in Its Way’ alle losse beelden van de bijzonder mooie clip – geschoten door de Armeens-Amerikaanse fotograaf David Mushegain – op de drie schermen te laten zien. Een mooi, haast ontroerend einde van een avond die in zijn grootsheid voorlopig geen gelijke meer zal kennen. U2, nog steeds ’s werelds grootste rockband.