VERSLAG: Blood Orange - 30/10 - Melkweg

Blood Orange

Het mocht allemaal even duren, de eerste show van Devonté Hynes (als Blood Orange) op Nederlandse bodem. Je zou dan ook verwachten dat het optreden bij de aankondiging, ergens in mei van dit jaar, gelijk uitverkocht raakte, maar niets was minder waar. Het was pas halverwege deze maand dat de Melkweg hun site met die informatie kon updaten. Het lijkt haast alsof ze nog een keer zijn gaan passen en meten of er niet nog wat extra mensen in The Max bij konden, want lieve hemel, wat is het krank-zin-nig druk vanavond. Eerst een rij buiten die ongeveer tot de Stadsschouwburg rekt, om vervolgens een uur voor aanvang van de show een halfuur te wachten bij de garderobe, dat hoeft van ons de volgende keer niet meer.

Enfin, tot zover het geklaag. Veel meer valt er namelijk niet te zeuren. Of beter gezegd: er valt helemaal niéts te zeuren. De grote vraag voorafgaand aan het optreden was eigenlijk vooral: wat kun je nou precies van iemand als alleskunner Hynes – producer, songwriter, zanger met verschillende soloprojecten (zoals Lightspeed Champion) verwachten? Ja, dat-ie retemuzikaal is, dat sowieso. Maar hoe klinken al die piekfijn geproduceerde, elektronische, funky soulpop-liedjes in een grote zaal? Hoe manifesteert hij zichzelf op het podium?

Het zijn vragen die al vrij snel beantwoord worden. Die nummers? Die klinken stuk voor stuk fantastisch. Het is niet voor niets dat – afgezien van zijn zingende back-up-duo – de muzikanten allemaal staan gepositioneerd op twee glanzende, zwarte blokken van een meter of twee hoog; een opstelling die in bijvoorbeeld de AFAS Live ook niet had misstaan. Ze verdienen tenslotte alle aandacht, aandacht die ze van Hynes ook voortdurend krijgen. Hij is als een dirigent die af en toe even prima de teugels kan laten vieren, simpelweg omdat zijn orkest zo goed (op elkaar ingespeeld) is. Hij zet af en toe een paar stappen terug, naar achteren, tussen die twee blokken in, zodat alle aandacht ook daadwerkelijk naar die muzikanten kán gaan.

Dat is dan ook gelijk het antwoord op de tweede vraag: Hynes is een ontzettend fijne artiest om naar te kijken. Hij is geen seconde overdreven aanwezig, blijft over het algemeen sowieso een beetje op de achtergrond, maar doet dat dan weer zonder heel erg schuchter over te komen. Het is een maffe dynamiek, maar wel een hele aangename. Nee, misschien klinken zijn zanglijnen niet allemaal precies zoals op plaat, met dat warme, glijdende gevoel dat ze je geven, maar daar staat wel een rits Prince-achtige gitaarpartijen tegenover waar je u tegen zegt. Sowieso zijn de ‘groten der aarde’ nooit ver weg bij Blood Orange: ook Michael Jackson en Stevie Wonder zouden goedkeurend staan te knikken. Een veel groter compliment kun je niet krijgen – en dan hebben we niet eens overdreven.