VERSLAG: Tom Odell - 8/11 - Afas Live

Tom Odell

Voor een jochie van nog geen 28 is er nogal het een en ander geschreven over Tom Odell. Verguisd, de hemel in geprezen, nog een keer verguisd en vervolgens weer afgeschilderd als ‘de ideale schoonzoon’. Het ‘leukste’ van al die schrijfsels, was dat van NME, dat Odell’s Long Way Down met maar liefst nul sterren beoordeelde, waarop de vader van de Engelse zanger boos het tijdschrift belde om zijn ongenoegen te laten blijken.

Een hoogst vermakelijke anekdote, die niet wegneemt dat Tom Odell inmiddels al zo’n zes jaar lang hoog op de lijstjes van menig festival staat. Pinkpop en Lowlands lopen met hem weg – afgelopen augustus stond de Engelsman voor de derde keer in Biddinghuizen – en voor het publiek geldt hetzelfde; dat blijkt vanavond maar weer, in een bomvolle, haast uitverkochte AFAS Live, volledig gevuld met jonge vrouwen en meisjes, verliefde stelletjes en hier en daar een verdwaalde (en al dan niet escorterende) vader.

En ondanks dat boze belletje van zijn vader, lijkt al die kritiek – ongetwijfeld met bovenstaand gegeven in het achterhoofd – Tom Peter Odell weinig te kunnen deren. Hoewel… Hij lijkt er toch in elk geval iéts van te hebben opgestoken, want na zijn (altijd moeilijke) tweede plaat Wrong Crowd, waarop hij met zijn poging tot elektronische invloeden volledig de plank missloeg, greep-ie op het onlangs verschenen Jubilee Road weer terug op zijn vertrouwde pianogeluid. (Nog) iets grootser dan op debuut Long Way Home, dat wel, maar in elk geval wel op de manier zoals iedereen hem leerde kennen.

Die keuze levert hem – na een uitverkochte TivoliVredenburg en een wisselend ontvangen, maar goed bezochte show op Lowlands – opnieuw een volle zaal op. Een volle zaal die volledig uit zijn hand eet, ongeacht wat-ie doet. Verprutst Tom het fluitje in ‘Wrong Crowd’? Geen probleem, het publiek lacht vrolijk met hem mee of fluit vóór hem. Springt Tom meermaals op zijn geliefde vleugel? Vindt iedereen fantastisch. Moet het publiek Tom’s liedje voor de helft helemaal zelf zingen? Alleen maar leuk.

Met andere woorden: Tom Odell kan vanavond weinig tot niks fout doen. Da’s mooi voor hem – en dat is ongetwijfeld wat hij, na al die uitverkochte zalen die aan zijn voeten liggen, inmiddels ook wel een beetje gewend is. Muzikaal is het echter allemaal niet zo best. Die elektronische nummers zoals ‘Magnetised’ en ‘Wrong Crowd’ zijn live gereduceerd tot pianoballads met minimale begeleiding, terwijl ze juist daardoor al hun kracht verliezen en tot een behoorlijk niemendalletje verworden. Een ander voorbeeld is zijn cover van John Lennon’s ‘Imagine’: niet alleen vrij beroerd gekozen, maar vanwege de veel te grootste, bombastische overgang ook nog eens matig uitgevoerd.

Dat is sowieso iets waar hij regelmatig een handje van heeft: die eindeloze behoefte om het drama en pathos in zijn nummers volledig uit te melken. Dat gaat soms goed – kijk naar ‘Can’t Pretend’, ‘Somehow’ en natúúrlijk ‘Another Love’ – maar soms vliegt hij daarbij ook vreselijk uit de bocht. Dat is ook de voornaamste reden dat de show qua dynamiek alle kanten op schiet: balans en evenwichtigheid zijn niet bepaald twee woorden die in Odell’s vocabulaire voorkomen. Het is óf alles, óf niets. Is het alles, dan is het gelijk belachelijk goed, mede dankzij zijn fantastische stem en vanzelfsprekend uitstekende pianospel, maar is het niets, dan is het ook écht niets. Weegt het tegen elkaar op? Ja, dat dan weer wel. In positieve zin welteverstaan. Tom Odell sleept, zoals gewoonlijk eigenlijk, wederom een voldoende uit het vuur.