VERSLAG: Israel Nash - 13/11 - Tivoli

Israel Nash

Israel Nash lijkt een personage uit de film Easy Rider. Het is een beer van een vent met lang haar en stoer jack die rechtstreeks van zijn Harley Davidson de concertzaal ingelopen moet zijn. De muziek die hij maakt sluit daar nog eens uitstekend op aan. Eerst als Israel Nash Gripka en later als simpelweg Israel Nash staat hij enkele jaren garant voor countryrock in de stijl van Neil Young. Echte hippiemuziek. Met Trump aan het roer en een weinig verdraagzame (wereld)politiek biedt zijn muziek verlichting. Vandaar ook dat zijn laatste album Lifted is genaamd.

De plaat biedt een stukje idealisme en hoop van deze relatief jonge hippie. Vanavond doet hij het met vier man ondersteuning en dat biedt een zeer strakke muzikale invulling. Het geluid van Israel Nash houdt het midden tussen Neil Young en Pink Floyd. Op cd valt de steengoede stem van Nash wel eens weg in de productie. De krachtige stem valt vanavond onmogelijk te missen. Tijdens uithalen klinkt er meer gospel in door dan wat je bij de grote voorbeelden kan terughalen. In dat opzicht is de vergelijking met de rauwe stem van Neil Young bijna een belediging voor Nash.

Die stem gebruikt hij vanavond in Tivoli gelijk bij de eerste nummers. Tijdens het meeslepende ‘Rolling On’ gooit Israel Nash zijn vuist in de lucht om de teksten kracht mee te geven. Het biedt een imponerende aanblik. De vocale kracht is nog indrukwekkender. In combinatie met het enthousiaste gitaarspel van alle muzikanten staat het optreden vanaf de start als een huis.

Het geluid van de band van Israel Nash wordt sterk bepaald door Eric Swanson. De man speelt onder andere steelgitaar en keyboard. In het merendeel van de liedjes hoor je de steelgitaar op de achtergrond janken. Dat geeft de nummers een karakteristieke meeslependheid. Links op het podium jankt de steelgitaar en rechts gaat een gitaarsolo van de tweede gitarist er lijnrecht tegenin. Het resultaat is een swingend muzikaal duel dat feilloos wordt beëindigd door een goed zingende Israel Nash. Muziek in haar puurste vorm.

De vergelijkingen tussen Israel Nash en de klassieke muzikanten uit de jaren ’60 zijn bijna eindeloos. Je hoort inderdaad de inspiratie van Neil Young tijdens ‘Woman At The Well’, de inspiratie van Pink Floyd tijdens ‘The Widow’ en Israel Nash doet enkel met zijn toetsenist op het nummer ‘Baltimore’ zelfs even aan een John Hiatt denken. Alle liedjes lopen bijna moeiteloos in elkaar over. Dat geeft een steengoed optreden. De sneltreinvaart waarmee Nash vanavond in meer dan anderhalf uur zijn liedjes ombouwt tot een energieke mix laat zien dat deze Amerikaan gegroeid is tot een artiest die er mag wezen!