VERSLAG: Villagers - 13/11 - Melkweg

Villagers - 13/11 - Melkweg

Na een aantal jaar met constantie groei lijkt het nu te stagneren voor Villagers. Beter gezegd, hij lijkt een perfecte balans gevonden te hebben waarin hij zijn eigen muzikale weg kan blijven volgen en daarbij zijn kleine doch trouwe fanbase en lovende kritieken behoudt. Zo staat hij vanavond met zijn nieuwste - en opnieuw goed ontvangen - album The Art of Pretending to Swim in een bomvolle Melkweg OZ.

De man achter Villagers, Conor O'Brien, staat bekend om zijn kleine gestalte en grootse stem. Zelf heeft hij vrijwel de hele avond een akoestische gitaar in zijn handen waarbij hij ondersteund wordt door een bassist, drummer en twee toetsenisten. Op sommige momenten fungeren twee van zijn bandleden tevens als blazers. Het zorgt voor bijzonder sterke uitvoeringen en rijke arrangementen, zoals het einde van 'Love Came With All That Brings' waarin blazers en toetsenist elkaar naar grotere hoogtes stuwen.

O'Brien staat zelfverzekerd op het podium, gaat op in de zang en doet voornamelijk voorzichtige danspasjes. Toch laat de muziek van zijn nieuwste album meer beweging toe zodat hij zelfs beheerst staat te springen tijdens 'Long Time Waiting'. De vele samples en elektronica zijn subtiel in de uitvoeringen verwerkt maar laten de muziek energieker en voller klinken dan zijn vroegere repertoire. De enige uitzondering daarop is 'Hold Me Down', misschien wel het meest typische Villagers-liedje op het nieuwe album, waarbij de piano dienend is en zijn stem bijna fluisterend klinkt.

De Ierse zanger vervolgt met het spannende 'Memoir', doorbraakhit 'Becoming a Jackal' en het persoonlijke 'Hot Scary Summer' om af te sluiten met 'Ada'. Gebaseerd op het verhaal van Ada Lovelace, een van de oorspronkelijke bedenkers van wat wij nu als algoritmes zien, is de intentie bewonderenswaardig maar de uitvoering tegenvallend. Het nummer duurt te lang en mist spanning, waardoor de reguliere set ietwat teleurstellend wordt afgesloten.

Het is opvallend dat in die set het volledige nieuwe album wordt gespeeld; alle negen nummers komen langs. Zonde, want zijn gehele oeuvre is van een constant hoog niveau en kent vele parels. Alhoewel het niet onbegrijpelijk is dat de nadruk op het meest recente album ligt en de nummers live ook niet tegenvallen, is het toch een gemis dat niet meer ouder werk wordt gespeeld.

Dat maakt Villagers in de toegift goed. 'Twenty Seven Strangers', 'Courage' en vooral 'Nothing Arrived' zorgen voor een fantastisch einde. Het laatste nummer wordt in een erg intieme versie gespeeld, hetzelfde als de mateloos populaire Spotify-versie. Pas halverwege sluiten de pianist en gitarist aan bij O'Briens gitaar, die het nummer langzaam laat verdwijnen om kort terug te komen met blazers erbij. Het beste Villagers-nummer ooit verdient de volledige band voor het grootse effect, maar niemand kan ontevreden zijn met deze prachtige, kale uitvoering. Nogmaals een daverend applaus, wat ongemakkelijke buigingen en Villagers heeft zich opnieuw bewezen als zekerheid.