VERSLAG: MGMT - 10/12 - TivoliVredenburg

MGMT voldoet in sfeervolle Ronda zaal

De meningen zijn nogal verdeeld over het oeuvre en de performance van MGMT. De muziekpers is zuinig met complimentjes en blijft erop hameren dat het niveau van het debuutalbum niet meer is geëvenaard. Nee, een tweede Oracular Spectacular zal er niet meer komen. Maar, ja, ondank de wisselvalligheid van de opvolgers is er behalve ‘Kids’ en ‘Electric Feel’ voldoende te genieten. Dit blijkt ook uit de belangstelling voor het uitverkochte TivoliVredenburg.

Oprichters Andrew Vanwyngarden en Ben Goldwasser kennen elkaar van de universiteit in Connecticut, waar ze beiden Arts studeerden. Hier werd ook de basis gelegd voor MGMT, dat bij aanvang gedoopt was als Management . Na hun afstuderen wordt onder die naam op een studentenlabel een EP uitgebracht, (Time To Pretend). Genaamd. Hierna werden ze opgepikt door de bekende producent Rick Rubin van Sony/Columbia, en de rest is geschiedenis. We zijn vier vier albums verder, waarvan de laatste, Little Dark Age, dit jaar uitkwam. De twee studio wizzardsweten een eclectisch repertoire op te bouwen, met invloeden uit ondermeer psychedelische rock, glamrock, synthpop en funk. Met een herkenbaar MGMT signature. Dat wil niet zeggen dat alle composities even sterk zijn. Met name de meest experimentele (derde) plaat, simpelweg MGMT geheten, ontbeert de catchy hooks waarmee Vanwyngarden en Goldwasser hun identiteit hebben bestendigd. Little Dark Age heeft ook wel wat luistertijd nodig, maar overtuigd uiteindelijk wel.

In de sfeervolle Ronda zaal van TivoliVredenburg verwondert het niet dat de setlist voor de helft uit nummers van Little Dark Age bestaat. Om te beginnen met ‘TSLAMP’(staat voor Time Spent Looking At MY Phone). Het lijkt niet waarschijnlijk dat het overwegend jonge publiek iets zal doen met de boodschap in de tekst, die voor zich spreekt. Met het volgende nummer ‘Flash Delirium’ bewijst MGMT niet alleen een duo te zijn. Met een mooie opbouw eindigt het met een vocaal samenspel waar alle bandleden aan deelnemen. ‘The Youth’ breekt vervolgens de laatste twijfels; de zaal is on fire!

Met hier en daar een grapje, een kort oponthoud wegens een technisch probleempje (Vanwyngarden: “Do as if these five minutes didn’t exist“ , maar vooral met plezier en gevoel voor het publiek, wordt een een prima set doorgewerkt. Uiteraard ging de zaal uit zijn dak bij ‘The Youth’, ‘Time To Pretend’, ‘Electric Feel’, Weekend Wars en ‘Kids’. Daarnaast was echter genoeg te beleven, zoals het upbeat ‘She Works Out Too Much’, het meer dan tien minuten durende, psychedelische ‘Siberian Breaks’ en ‘When You Die’ . Enigszins jammer was de toegift. Wel royaal met drie tracks (‘When You’re Small’, ‘Hand It Over’, en ‘Congratulations’) , maar qua inhoud niet een goede keuze om voor je fans nog even ales uit te kast te halen. Volgende keer misschien ?