VERSLAG: Zoot Woman - 8/4 - Effenaar

Zoot Woman - 8/4 - Effenaar

Een concert op Dinsdagavond in de Effenaar. Niet zo gebruikelijk, maar desondanks niet minder druk dan normaal. In de Kleine Zaal staat dat ook niemand minder dan Zoot Woman op het programma, een band die door velen wordt gezien als een van de grondleggers van electroclash.

De Eindhovense formatie Mur Du Son mag vandaag het spits afbijten, dit doen ze dan ook met veel plezier. De band maakt muziek die doet denken aan artiesten als Moloko en tegenwoordig Roisin Murphy, met dank aan de zang van Judith van de Kerkhof. Met net hun debuut-ep Lipstick Fairytales uit, komt het gros van de setlist van dit schijfje. De opzwepende nummers worden halverwege de set afgewisseld met het wat rustigere “Flow”, om vervolgens te eindigen met een up-tempo nummer dat overweldigend doet overkomen, zoals we dat gewend zijn van bijvoorbeeld the Chemical Brothers.

Er zijn helaas ook een paar kleine minpuntjes. Zo is bijvoorbeeld de communicatie met de geluidsman niet geweldig, waardoor de zang er soms slecht uit komt. In Eindhoven is er gelukkig genoeg draagvlak voor artiesten als deze, en gaat het dan waarschijnlijk ook niet moeilijk zijn om in deze formatie aan de nodige podiumervaring te komen.

Hoewel Mur Du Son, in hun ‘hometown’ de nodige aanhang bij heeft, is het merendeel van het publiek toch echt voor Zoot Woman gekomen. Het is dinsdag en dat merk je, het publiek komt pas langzaam op gang. Pas als ‘Woman Wonder’ en ‘Grey Day’, beide afkomstig van het debuutalbum, voorbij komen, komt ook het publiek rustig los. Johnny is zeer goed bij stem, en de nummers komen er dan ook prima uit. Beatrice Hatherley, die beter bekend staat als de Zoot Woman, neemt zowel de toetsen, als de gitaar en de back-up vocals voor haar rekening en ook dat lukt allemaal prima.

Gedurende de set worden oude en nieuwe nummers netjes afgewisseld. Het zijn vooral de wat oudere nummer waar de band het van moet hebben. De nieuwe nummers die voorbij komen zijn allemaal wat dromeriger, niet echt ideaal voor een Dinsdagavond. Met nummers als ‘It’s Automatic’ en ‘Hope In The Mirror’, weten ze het publiek nog even wakker te houden, om er vervolgens met ‘Half Full Of Happiness’ een saai einde aan te breien.

Helaas komen de voetjes de hele avond nauwelijks van de vloer. De band lijkt zelf ook niet echt te bruisen van de energie. Op het podium gebeurt gewoon echt te weinig, om een optreden leuker te maken dan een cdtje.