VERSLAG: Razorlight - 03/02 - Melkweg

Razorlight - 03/02 - Melkweg

Het is al bijna vijftien jaar geleden, maar voor een kortstondige periode was Razorlight een erg succesvolle Britse band met als hoogtepunt hitsingle 'America'. Een aantal bandwisselingen, solo-ambities en gebrek aan inspiratie later is daar weinig meer van over. Inmiddels kan Razorlight worden gezien als het alter ego van Johnny Borrell, de zanger die er vanaf de oprichting bij was en zich inmiddels heeft omringd met muzikanten die alleen het laatste album hebben meegemaakt. De conclusie is snel getrokken, echt relevant is Razorlight al jaren niet meer en de Melkweg MAX is vanavond dan ook zeker niet uitverkocht. Toch is Olympus Sleeping - het nieuwste album na tien jaar droogte - verrassend fris en zijn er enkele honderden mensen die het vernieuwde Razorlight een kans willen geven.

Al vroeg op de avond wordt duidelijk dat de band het graag wil, maar slagen ze er niet goed in om te overtuigen. Het geluid klinkt afstandelijk en vlak, de achtergrondzang als matig bestempelen is overdreven positief en de rustige nummers zorgen voor teveel geroezemoes in de zaal. De slechte geluidsmix zorgt er daarentegen voor dat de heerlijke drums beter naar voren komen en Borrell laat bij vlagen horen dat hij wél een goede stem heeft, zoals bij het (bijna) a capella deel in 'In The City'. Tijdens publieksfavoriet 'In The Morning' bewijzen ze wat voor fantastische rifjes ze kunnen schrijven en 'Golden Touch' wordt als grote hit ontvangen. Spontaan klinkt het zaalgeluid een stuk beter en dat het publiek het refrein zonder ondersteuning vanuit de band van begin tot einde meezingt maakt Borell erg blij.

Toch zijn het vooral de nieuwe nummers waarbij de band zichtbaar meer energie heeft. Exemplarisch is 'Japanrock' - zo jong heeft Razorlight nog nooit geklonken. De toetsenist verdwijnt van het podium, Borrell dumpt zijn gitaar en springt het hardst van iedereen. Dat springen gebeurt ook bij 'Carry Yourself' en wordt vergezeld met een grote grijns op het gezicht van de frontman. Terecht, want het nummer is een van de beste indierocknummers uit de laatste jaren. Helaas worden wordt het opgevolgd met een handjevol minder energieke nummers en wordt de bar direct weer beter bezocht.

In de reguliere set worden maar liefst zeventien nummers in een uur gespeeld en ook in de toegift gaat het er in rap tempo doorheen. Rustpauzes lijken overbodig en hetzelfde geldt publieksinteractie. Behalve een enkel bedankje hier en daar gebruikt Borrell zijn stem louter voor zang. De enige uitzondering is bij de afsluiter: "Fuck Fox News, fuck Donald Trump". Duidelijker kan de grote hit 'America' niet worden aangekondigd.

Het nieuwe album is een welkome toevoeging, de setlist is goed gebalanceerd over de verschillende albums (Slipway Fires daargelaten) en Razorlight klinkt frisser dan ze in jaren hebben gedaan. Het is niet (meer) de band die je een onvergetelijke avond bezorgt, maar er is duidelijk weer leven in Razorlight.