VERSLAG: White Lies - 18/02 - Paradiso

White Lies

Een muzikale hoogvlieger zal White Lies nu eenmaal nooit worden. Dat kan maar beter gelijk gezegd zijn. Des te knapper is het daarom misschien wel dat ze, ondanks het feit dat ze eigenlijk al jaren geen hit à la ‘Farewell to the Fairground’ (2009) gemaakt hebben, nog steeds – in elk geval in Nederland – op een rits uitverkochte shows van formaat mogen rekenen. Vanavond bij de aftrap van hun tournee op het Europese vasteland is het de beurt aan Paradiso, later volgen nog onder meer Doornroosje, de Oosterpoort en Hedon.

Waarom ze dan niet gewoon voor een AFAS Live-show kiezen, wordt al vrij snel verraden door de vrij minimale productie die Harry McVeigh en zijn mannen mee hebben genomen. Een paar ledstrips onder de drumverhoging, hier en daar wat lampen die de zaal sfeervol verlichten – het is allemaal niet bijster spannend. Dat hoeft overigens ook helemaal niet, want de Engelse band beschikt ook niet over de liedjes om even in een handomdraai zulke zalen plat te leggen. McVeigh mist daarvoor het charisma en/of de explosiviteit van een échte frontman en bovendien lenen de liedjes (en dan zeker die van de laatste plaat, Five, stuk voor stuk gedrenkt in een lading synths waar je u tegen zegt) zich ook een stuk beter voor kleinere zalen.

Wat dat betreft, is het dan ook een slimme keuze om ‘gewoon’ de wat grotere poppodia af te gaan. Dat blijkt vanavond ook. Ook ontbeert het de meeste nieuwe songs – singles ‘Tokyo’ en ‘Time To Give’ daargelaten – aan de nodige dynamiek, de Londenaren kunnen met hun ruime decennium aan ervaring inmiddels putten uit genoeg ander werk dat wél weet te beklijven. Plus: die twee nieuwe nummers die wél bevallen, zijn dan ook gelijk schoten in de roos. Zo is van laatstgenoemde na vanavond eindelijk duidelijk waarom-ie zo’n ellenlang outro heeft: live werkt dit namelijk wél.

Wat ook werkt, zijn de oudere krakers, zoals ‘Death’, inclusief flitsende lichtshow en een vrij euforisch publiek (er is zelfs een moshpitje!), ‘Fairwell to the Fairground’, al heel vroeg in de set gespeeld en ‘To Lose My Life’, de afsluiter van de reguliere setlist. U ziet het al: stuk voor stuk nummers van de debuutplaat. Dat mag, na de release en het beluisteren van Five én de vorige plaat nog in het achterhoofd, geen verrassing heten, maar zorgt er tegelijkertijd voor dat de show de middelmatigheid geen seconde ontstijgt. Maar zolang de uitverkochte zalen voor het oprapen liggen, vermoeden we dat de heren zelf hier geen seconde slechter om zullen slapen.