VERSLAG: Treetop Flyers - 24/03 - TivoliVredenburg

Sfeervol optreden van sympathiek Treetop Flyers !

De website van Tivoli-Vredenburg geeft aan dat elke zaal een eigen en unieke sfeer heeft. Niet alle zalen worden als zodanig beleefd. Er wordt er nog wel eens gemijmerd over de fijne ambiance van het oude Tivoli. Voor het concert van Treetop Flyers lopen (of liever gezegd klimmen) we tot de nok van het gebouw, 47 meter hoog, naar Club Nine. Eenmaal binnen zitten we niet alleen in hoge maar ook gelijk in warme sferen. Het podium heeft een te verwaarlozen hoogte. We maken ons met pak'm beet vijftig m/v op voor wat voelt als een “huiskamerconcert”.
Een ensemble van zes man, enigszins nerdy qua uiterlijk, treed bijna verlegen de zaal binnen. Een van hen mompelt iets over het aantal zalen dat Tivoli wel niet heeft. Een korte soundcheck, gitaren stemmen, en ‘Fairytales’ wordt ingezet. Het is snel duidelijk, dat het deze mannen gaat om de muziek, geen poespas. Een prettig geluid tussen country, folk en rock, met hier en daar een snufje psychedelisch. Als je daar de de falsetstem van voorman Reid Morisson bij optelt, is de signatuur van deze band compleet.
Treetop Flyers uit Londen werd in 2011 opgericht, en won datzelfde jaar de prijs voor beste opkomende band op het Glastonbury Festival. Met inmiddels drie uitgebrachte albums (in respectievelijk 2013, 2016, en 2018), is het nog niet gelukt om echt door te breken. De muziek is niet radio-fähig, en het spelen in de kleinste zalen houdt de exposure beperkt. Het lijkt hen niet te deren. Treetop Flyers trakteert ons op een optreden dat van begin tot eind boeit.
Een goed opgebouwde set, met de hoogtepunten in de tweede helft. ‘Lady Luck’ sleept zich in zes minuten naar een mooie climax toe, als ware het een jam sessie. Daarvan bijkomend luisteren we naar het bloedstollend mooie tweestemmige ‘I knew I’d find you‘. Het meest intieme moment is als Morisson ‘St Andrew’s’ Cross inzet na een korte intro over zijn overleden vader.
Na een verassende Rolling Stones cover (‘You can’t always get what you want’), pakte de tot dan toe op de achtergrond gebleven saxofonist (eindelijk) zijn momentje (‘Needle’). De set eindigt met de twee langste, enigszins experimentele tracks, ‘Art Of Deception’ en Dance Thru The Night.
Hoewel de charme en intimiteit van de kleine zaal een een meerwaarde was voor het publiek, verdient deze band meer. Intussen hebben ze een contract getekend ben bij het Ameriaanse Partisqan Records. Wellicht past de stijl van Treetop Flyers dichter bij het americana/alt-country genre dat daar zo populair is. Het hopenlijk toekomstige succes wordt deze sympathieke band van harte gegund !