VERSLAG: Beirut - 08/04 - TivoliVredenburg

Beirut - TivoliVredenburg

Beirut wil nog wel eens een tour afblazen, dus vanavond mag een uitverkochte TivoliVredenburg in zijn handjes knijpen dat het allemaal doorgaat. De band staat voor het eerst in vier jaar in een zaal op Nederlandse bodem. De tour staat in het teken van het zesde studioalbum, ‘Gallipoli’.

Het muziekcollectief Beirut, onder leiding van Zach Condon, vindt zijn inspiratie voornamelijk in Europa. Een afwisseling van Franse chansons, Servische dans, folk en indie – en dat terwijl ze gewoon uit Amerika komen. Leadzanger Condon, makkelijk te vergissen voor een Fransman, pikt alle diverse elementen op in zijn reizen en smelt ze samen met een dikke laag melancholie. Vanavond krijgen we veel te horen van het nieuwste album ‘Gallipoli’ - net als de artiestennaam geïnspireerd door een Europese stad - dat boven alles vooral weer erg ‘Beirut’ klinkt.

In 2006 maakten ze de romanticus in iedereen los toen ze bemand met ukulele, violen, kliko’s als drumstel en de diepe stem van Condon een straatconcert gaven in Parijs. Zodra zanger Zach Condon er een ukulele erbij pakt, weet je dus dat de tranen gaan vloeien. Het kleine instrument maakt de nieuwe nummers ‘When I Die’ en ‘Varietes of Exile’ aan het begin van de avond al zo tot instant live-klassiekers.

Om de tranen nog even terug te drukken wisselt de set af met vrolijke uptempo songs zoals ‘No No No’ en ‘Sante Fe’, gesterkt met trompet, trombone en meerstemmige zang tot een perfecte harmonie. Wanneer Condon zich voegt bij het blazersduo met zijn bugel, worden de gevoelige chansons wellicht wat overstemt. De waanzinnige stem van Condon maakt echter alles meteen weer goed.

Het hoogtepunt in de set is het moment waarop dat blazertrio juist perfect wordt ingezet. Het prachtige ‘Postcards From Italy’, wellicht het allermooiste nummer dat Condon in zijn vroege jaren schreef, is in de live-variant zowel tranentrekkend als euforisch dankzij de blazers. Nergens kan het hier de fout in gaan. Een warme stem gedragen door mandoline, percussie en weer die ukelele, die nota bene ooit als grap op het podium werd gehaald, klinken als de melodie van de lente. Vol van leven, optimisme, kleur en warmte.

Beirut had geen beter publiek kunnen kiezen om vervolgens het hop-sa-sa van ‘The Shrew’ voor te spelen. Bij het schallen van de blazers begint de houterige motoriek van de gemiddelde Nederlander al op gang te komen. Balkan is tenslotte een beetje de bitterballen van de muziek voor Nederlanders; iedereen lust ‘t wel. De zware toon van ‘The Peacock’ van de nieuwe plaat die direct erop volgt dempt tijdelijk de feestvreugde een beetje.

In het midden van de set zakt het wat in met de wat minder succesvolle nummers van de nieuwe plaat. Al gauw volgt er een zucht van verlichting in de zaal wanneer ‘Elephant Gun’ wordt ingezet. Vanaf dat moment krijgt het bijzondere spel van de blazers en accordeonist ook wat meer ruimte.

De performance van deze band is een goede reminder dat live-muziek de grootste plek verdient op het podium, zonder al teveel visueel spektakel. Het is net zoiets als kijken naar een videoclip van Mumford & Sons, intenstief gefocust spelend op de instrumenten tussen de warme gloeilampjes.

Voor een laatste keer zet Beirut zijn koers op Oost-Europa en serveert het typerende dansmuziek uit Servië. Als kers op de taart is daar dan ook het melancholische en Franse ‘Nantes’ en het zachte ‘Un Dernier Verre’ - hier hadden we stiekem de hele avond wel naar willen luisteren.

Het trompettengeschal en volume liet soms wat weinig ruimte over voor een moment rust,om de kleinste dingen te kunnen horen. Maar ook een aantal verkeerde nummerkeuzes zoals ‘Corfu’ doen de rest van de set geen kwaad, of het feit dat we weinig interactie hoefden te verwachten.

Het atmosferische en warme geluid van Beirut zit op een stabiele rails, waar geen pieken of dalen in zitten. Beirut klinkt live altijd nóg beter dan de studioplaat dankzij enorm getalenteerde muzikanten.

Zo eindigen we de avond met een hoofd vol nostalgische gevoelens naar Nantes - aan straatperformances met kliko’s en acapella zang – aan het idee van kleine Franse meertjes tussen de wildgroeiende planten en warme romantische zomers in Italie – een soort muzikale variant van Call Me By Your Name. Iets wat Beirut misschien niet helemaal meer voor elkaar krijgt, maar ons wel enorm naar doet verlangen.