VERSLAG: Son Mieux - 11/04 - Paradiso Noord (Tolhuistuin)

Son Mieux - 11/04 - Paradiso Noord (Tolhuistuin)

Sinds Camiel Meiresonne onder de naam Son Mieux muziek maakt is zijn ontwikkeling veelbelovend: in 2015 3FM Serious Talent, in 2016 3FM Megahit ('Even'), tussendoor een aantal reclame-soundtracks, in 2018 opnieuw 3FM Megahit ('Everyday') en in februari dit jaar zijn debuutalbum, Faire de Son Mieux. Het heeft even mogen duren maar sindsdien is het een pure zegetocht langs de Nederlandse popzalen. De Amsterdamse Tolhuistuin (Paradiso Noord) is vanavond de laatste etappe, voor hij een drukke festivalzomer induikt.

Eerst is de beurt aan Pyke, een singer-songwriter die vooral voornamelijk fungeert als achtergrondgeluid voor publieksdialogen. Hij heeft een goede stem en zijn liedjes zijn niet slecht, maar het heeft weinig onderscheidends en weet niet te overtuigen.

Dat doet Son Mieux een stuk beter. Meiresonne is met zijn 26 jaar geenszins oud maar heeft er met onder andere All Missing Pieces en Soul Sister Dance Revolution al ruim een decennium aan podiumervaring opzitten - en dat merk je vanavond. Zijn indiepop, een mengeling van folk met elektronica, is uiterst toegankelijk. Zo erg, dat het bij vlagen bijna kitscherig wordt. Het toverwoord is 'bijna', want Meiresonne weet het vanavond perfect te balanceren.

Vooral de eerste helft maakt de Hagenees indruk met zijn vier bandleden. Het gas is volledig ingedrukt, er is geen enkele ruimte voor adempauzes: hit na hit. Zelfs de nummers die geen hits zijn geworden, klinken alsnog alsof het hits zijn, en worden vanavond zeker zo gepresenteerd. Eén van de hoogtepunten is 'Leads', een perfect voorbeeld van de kracht van Son Mieux. Er wordt een halve minuut geplaagd met de melodie - zoals ze bij elk nummer doen - voor het echt van start gaat. Sterke samenzang op de achtergrond (iets wat bij opener 'Old Love' nog matig klonk maar mede door een filter flink vooruit is gegaan), strakke drums, catchy melodie: het Son Mieux totaalpakket.

Zelf heeft Meiresonne heeft voornamelijk druk met zingen, al heeft hij meestal wel een gitaar in zijn handen en trommelt hij op andere momenten quasi nonchalant mee. Na twintig minuten deelt hij een biertje uit aan de lange jongeman vooraan die alles meezingt en ondertussen weet hij de ware showman uit te hangen. Dat is vooral het geval tijdens 'Tuesday'. Niet het meest spannende nummer, maar het wordt zeer intens gespeeld en dat is bewonderenswaardig. Helaas is vanaf dat moment het tempo uit het optreden. Hoewel 'Come Back Again' - klinkend als een Balthazar-cover - prettig is voor de afwisseling, kwakkelt het voort naar een weinig noemenswaardig einde. Dat wordt gelukkig goed gemaakt met de toegift.

In eerste instantie komt Meiresonne alleen terug. Hij neemt een moment om het publiek te bedanken en lijkt daadwerkelijk verbaasd en ontroerd te zijn door vele aandacht en interesse. Terecht, want ook al is de Tolhuistuin vanavond officieel niet uitverkocht voelt dat in het publiek wel zo. De volle zaal hangt aan z'n lippen wanneer hij 'Feels' inzet. Zonder band, louter met een akoestische gitaar, precies zoals hij in 2015 oorspronkelijk van start ging. Een mooie uitvoering, al is het prettig dat de band Meiresonne versterkt voor het laatste nummer. 'Nothing' is de perfecte afsluiter. Groots opgezet, in verlengde versie, met een onverwachte break en een finale van stadionrockproporties. Het is een passend einde van een sterk optreden; bijna een uur lang aan (gevoelsmatig) hitmateriaal op deze wijze presenteren verdient complimenten.