VERSLAG: Catfish and the Bottlemen - 20/05 - Melkweg

Catfish and the Bottlemen - 20/05 - Melkweg

In vijf jaar tijd is Catfish and the Bottlemen uitgegroeid tot één van de populairste Britse indiebands. Vrijwel elk nummer van The Ride (2014) en The Balcony (2016) is tenminste tien miljoen keer (!) gestreamd via Spotify en ook de teller voor de meest recente plaat The Balance begint inmiddels flink op te lopen. Het kan dan ook niet verrassend zijn dat het optreden van vanavond in de Amsterdamse Melkweg Max al tijden is uitverkocht.

De avond wordt geopend door Kita Menari. Duidelijk geïnspireerd door de indietronica van tien jaar geleden (Phoenix, Empire of the Sun, gecombineerd met Two Door Cinema Club) weet de Nederlandse band achter Micha de Jonge niet te overtuigen. Potentie is er zeker, maar wat vanavond wordt gespeeld komt niet in de buurt van zijn voorbeelden. De muziek is dansbaar en kent een aantal sterke melodieën, maar verder is het weinig memorabel.

Met Dean Martins 'Ain't That a Kick in the Head' betreedt Catfish and the Bottleman iets na negenen zelf het podium. Het Welshe vijftal gaat strak van start met de opener van het laatste album, 'Longshot'. Vanaf eerste moment wordt alles luidkeels meegezongen. Het publiek, voor een groot deel bestaand uit Britten, heeft en geeft direct veel energie. Jongens kruipen op elkaars schouders, de Engelse vlag wordt omhoog gehesen. Later zal nog menig (onsuccesvolle) poging tot crowdsurfen worden gedaan.

In hoog tempo wordt de ene na de andere hit uit de mouw geschut. Groot, groter, grootst lijkt het motto van de Britten: elk nummer is geschreven met oog op uitpuilende stadions en headlineshows op festivals. De variatie is misschien wat beperkt, maar dat wordt vrijwel volledig gecomponeerd door de kracht van de nummers. Er wordt constant afgewisseld tussen de albums. Van elk album wordt vijf nummers gespeeld – en elk album kent ook minstens vijf goede nummers.

Catfish and the Bottlemen heeft hun optredens inmiddels geperfectioneerd. Startend in het bijna volledige donker bouwt de lichtshow gedurende de avond op. Zanger Van McCann beheerst de gebaren en trucjes van een ervaren frontman maar weet dit goed te doseren. 'Fluctuate' is sterk, maar pas in '7' komt alles eruit. Het is duidelijk de grootste hit en terecht de eerste keer vanavond dat McCann het refrein overlaat aan het publiek, wat het overdonderend luid overneemt. De uitvoering is nagenoeg perfect, zo fel en vol als het gespeeld wordt. De lichtman zet een hogere versnelling in en McCann staat op een monitor met zijn gitaar boven zijn hoofd te zwaaien. Ze hebben het voor elkaar, dat is duidelijk. Dus wordt er doorgepakt en gebruik gemaakt van de aanwezige adrenalinegolf door 'Cocoon' in te zetten. Het zijn twee gigantische hits vanavond en was een ideaal moment geweest om te stoppen. Helaas volgt een uitgerekte versie van 'Tyrants' waarbij alle energie van de voorgaande nummers langzaam verdwijnt. Een anticlimax.

Het is een van de weinige minpuntjes van vanavond. De setlist is niet lang (kortste van de tour) en een optreden van vijf kwartier is ietwat magertjes na drie albums – maar langer was niet nodig. Er is vanavond maar één echte tegenvaller: het geluid. De zang valt bij vlagen weg, de instrumenten klinken te vaak vlak. Het is het enige wat het optreden ervan weerhoudt onvergetelijk goed te zijn. Verder valt er niets te klagen. Het stadiongeluid van de band maken ze live meer dan waar en vanavond is duidelijk geworden dat een uitverkochte Melkweg nog lang niet het hoogst haalbare is voor de Welshe band.