VERSLAG: Nick Cave - 26/05 - Concertgebouw

Nick Cave - 26/05 - Concertgebouw

Het is vlak voor het begin van het concert goed te merken dat het Concertgebouw met het binnenhalen van Nick Cave ook een nieuwe doelgroep aanboort. Zenuwachtig en enigszins onwennig zoeken de bezoekers van de 'Conversations with Nick Cave' voorstelling naar hun plekken. Dit wereldberoemde podium kent heel veel verschillende ingangen, balkons en doorgangetjes. Eenmaal binnen ziet het er wel fantastisch uit. In het midden van de statige concertzaal staat een gigantische zwarte vleugel waarachter Nick Cave zijn nummers kan spelen. Gelijk na de 'Steve McQueen' monoloog uit zijn documentaire 'One More Time With Feeling' begint hij met het Bad Seeds nummer 'Sad Waters'. Het is de start van een hele bijzondere avond.

Vanavond staan de vragen die uit het publiek komen centraal. In het Concertgebouw lopen een flink aantal medewerkers met microfoon en een lichtgevende stok rond. Als er iemand een vraag wil stellen, wordt de stok aangezet en weet Nick Cave dat hij uit die richting een vraag kan verwachten. In de praktijk lijkt bijna elke bezoeker een vraag voor de Australische rockgod te hebben. Hoewel de avond met drie uur niet bepaald kort is, zou het publiek met gemak nog een halve dag door kunnen gaan met het stellen van vragen.

Het idee om het publiek zo nadrukkelijk bij de avond te betrekken, is ontstaan na tragische dood van Nick's zoon Arthur. Na een periode van isolement, betrok Nick Cave zijn publiek meer dan ooit bij zijn optredens. Eerst met de Bad Seeds en nu solo in zijn Conversations tournee. Volgens eigen zeggen is zo'n avond vragen beantwoorden uit het publiek 'being tossed from one bizarre situation to another' en een stuk grotere uitdaging dan het geven van een regulier concert. Het wordt vrij snel duidelijk wat hij hiermee bedoelt. Met volledig open vizier en soms pijnlijk eerlijk beantwoordt Nick Cave de input uit het publiek. Er is veel te weinig ruimte om in deze recensie om echt in te gaan op meer dan twee uur aan vragen, maar het vliegt werkelijk alle kanten op.

Aan bod komen onder andere zijn verleden als drugsverslaafde, zijn rouwproces na het verliezen van een dierbare, zijn muzikale invloeden, zijn creatieve proces en waar hij zijn inspiratie haalt. Natuurlijk zijn er een hoop mensen die simpelweg dolblij zijn hun idool een vraag te kunnen stellen. Er blijkt een theoloog in de zaal te zitten die inspiratie uit de teksten van Nick Cave haalt en zelfs iemand die naar eigen zeggen een religie heeft bedacht. Nick vindt het 'fucking awesome' en doet op bewonderswaardige manier zijn best iedereen iets mee te geven.

Tussen elke paar vragen door kruipt Nick achter z'n vleugel en speelt hij wat van zijn werk. Soms speciaal voor een vraagsteller, soms als onderdeel van de set. Muzikaal hoogtepunt vanavond is het als hij kort achter elkaar 'The Higgs Bossom Blues', 'Into My Arms' en 'The Mercy Seat' speelt.

Hoewel natuurlijk niet iedere vraag vanavond even boeiend is, is het fantastisch om Nick Cave zijn antwoorden te zien formuleren. Je kan niet anders dan bewondering hebben voor de vorm van groepstherapie die Nick Cave heeft gevonden. Online doet hij dit trouwens ook. Op zijn online platform The Red Hand Files (www.theredhandfiles.com) schrijft Nick Cave antwoorden op ingestuurde vragen. Dit is net als vanavond in het Concertgebouw meer dan de moeite waard!